мнулае вучыць нас як жыць сёння сачыненне

З гсторы можна запазычыць мноства рока. Яна дапаможа не наступаць па многу раз на тыя ж грабл. Па сцвярджэнн аднаго флосафа, тыя, хто забывае свае мнулае, непазбежна яго патораць. Мнулае падобна ружы - прыгожай, але з шыпам. З яго можна чэрпаць натхненне, але яно здольнае прычынць боль.На мнулае мы паплываць не можам, будучыня нам не належыць!

малюсенько этого

да согласна

Лiтаратурную дзейнасць Ян Баршчэскi пача у Полацкай калегii паэмамi "Пояс Венеры" i "Псiхея", вытрыманымi стылi польскага класiцызму. Твора, напiсаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" i "Тарэлiца", а таксама паэма "Рабункi мужыко" ("Размова хлопа"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманыя з боку кампазiцыi, iм не адмовiш у лiрызме i пэнай сатырычнай скiраванасцi. Так, у вершы "Дзеванька" атар папракае маладую асобу за беспадстаныя прэтэнзii на панскасць, а вершы "Гарэлiца" п'янiцу за празмерную прыхiльнасць да "зялёнага змiя". Пад уплывам пiсьменнiка-рамантыка Я. Баршчэскi пача апрацоваць беларускiя паданнi, легенды, казкi, песнi, прыказкi i прымакi, у вынiку чаго была напiсана "кнiга сэрца i характара людскiх" "Шляхцiц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавядання, якi парановаюць з цыклам "Тыща i адна ноч", пiсьменнiк абгрунтава думку пра самабытнасць, велiч i духонае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, якi аб'ядновае твор у адзiнае мастацкае цэлае, з'яляецца шляхцiц Завальня. Ён гасцiнна сустракае сiх падарожных, шчодра частуе iх, уважлiва слухае жыццёвыя гiсторыi i казкi, 3 такiх гiсторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сiвоху, сляпога Францiшка, палянiчага Сямёна i iншых героя, якiя аказваюцца самых розных i неверагодных жыццёвых сiтуацыях, трапляюць пад уплы чорных сiл, змагаюцца, перамагаюць, выратоваюцца, гiнуць... ("Пра чарнакнiжнiка i змяю, што вылупiлася з яйка, знесенага пенем", "Карона вужа", "Зухаватыя чынкi", "Вогненныя духi"). Фантастычныя апавяданнi Я. Баршчэскага, адметныя i непаторныя, звязаны з "духам i паэзiяй народа". Яны насычаны афарызмамi, трапнымi выслоямi i парананнямi: "Хто вучыцца, той павiнен пра усё ведаць"; "Помстаю не супакоiш пакуты"; "Чалавек без рэлiгii на усё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмi, якiя маюць абмежаваныя веды i пачуццi?"; "Перасаджваць дубы - найвялiкшае няшчасце". У iх сцвярджаюцца вечныя iсцiны чалавечага быцця: мiласэрнасць, дабрыня, вернасць, усёдаравальнасць, любо да блiжняга i роднай зямлi. Праз сiстэму выяленчых сродка i на аснове багатых фальклорных матэрыяла Я. Баршчэскаму далося стварыць сiмвалiчны i непаторны вобраз Плачкi-Беларусi i яе пакутнiцкага лёсу.