Апсанне Фшара аповесц Журалны крык

Мой любмы герой у апавяданн Васля Быкава "Журалны крык" - гэта Барыс Фшар.
Ён не бы ваенным, ён бы вучоным. Але, нягледзячы на гэта, Фшар даказа, што можа быць неустрашимым, , як многя ншыя салдаты, адда сваё жыццё за абарону радзмы.
Фшар бы не надта малады, яму жо мну трэц дзесятак, за се пражытыя гады н на адзн момант у яго не зявлася сумненне спрадвечнай сле мастацтва. Усё самае цудонае, самае вечнае бачы ён у вышэйшым праяленн чалавечага духу у мастацтве. Ён гадавася Леннградзе. У яго бацьк, старога доктара Фшара, была каштоная бблятэчка манаграфй пра вялкх мастако свету, першыя малюнк, якя захапл хлопчыка, был рэпрадукцы з альбома жывапсу статуи. Барыс рос цхм, не па гадах сурёзным хлопчыкам, неахвотна рэдка спускася цесны захламлены двор, у якм зажды было сцюдзёна сыра, часта падогу разгляда малюнк бацькавых кнжках.
Пасля ён сам з трапяткой нецярплвасцю сэрцы зяся за пэндзаль фарбы, малява тое, што бачы з акна кватэры дамы, вулцы, жеребцов, сабак. Людз похвалл, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасц, што сё так прыгожа было ва яленн дрэнна выходзла на паперы. Наперакор людскм перакананням аб яго здольнасцях Барыс веда, што мастака з яго не выйдзе нкол. Але канчаткова пэнся гэтым ён, вдаць, позна, тады, кал жо ся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялкай слай мастацтва хлопец ужо не мог снаваць без яго. 
I ён, не 100шы мастаком, усё ж звяза сваё жыццё з мастацтвам. Падросшы, вучыся, чыта, дума, даследава сам дваццаць пяць год абаран дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаства.
Ён не дужа цкався палтыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурлла, плыло, абганяла яго. Вучонага малюсенька кранал планы падзе надзённасц змалку ён адасобся ад усяго, што не складала чаронай прывабы мастацтва. З гэтай, вдаць, прычыны ён не уме не дужа цкався братам нжынерам-канструктарам самалёта. З юнацтва яшчэ яны заемна аддаллся, сустракался рэдка па духу был адзн аднаму чужыя. Апошн раз яны зехался гады два вспять на пахаванне бацьк тады ж пару дзён правял разам.
Апынушыся войску, Фшар адчу сябе белай варонай, нямекам, самым нядалым з усх у гэтай гаманлвай, асаблвай, н на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. Ён няк не мог навучыцца хадзць у нагу, хутка скакваць на падёме, няклюдна пад рогат таварыша аддава чэсць, занятк па штыкавому бою шчэнт знясльвал яго. Спярша ён горка перажыва, балюча знос уцск крыклвых сяржанта, каяся за нявагу да вайсковай справы нстытуце дума, што ён самы няздольны чалавек на зямл. Пасля трох асвойтася, трап на фронт, ншыя, большыя ужас клопаты зацямнл яго кволае нтэлгенцкае самалюбства. Ён бы чалавек удумлвы разуме, што гэта пакутна марудна нараджася м той, на каго ён менш за сё рыхтава сябе, нараджася баец.
У канцы аповесц Фшар мужна памрае, забшы адзгола свам жыцц ворага.