Кто знает, изложение по белорусскому языку 7 класс.Скажите плиззз!Знаю название ,а

Было гэта дано. Адразу ж пасля вайны. У голад...

Мац прынесла аднекуль акрайчык хлеба. Дога-дога раз-глядала яго, нюхала, паварочвала так гэтак, нбыта не веры-ла вачам свам, што на далон яе ляжыць хлеб сапрадны жытн хлеб, спечаны з чыстай, без някае домес, мук, на паду печы, на свежым дубовым лсц, пражылк якога так прыгожа адблся на скарынцы. Потым яна нейк, як мне падалося, аж надта борзда неахайна разламала акрайчык напалову: адзн кавалак отдала мне, а друг палажыла на стол, пад абрус. Гэта Толку... Вернецца з лесу то павячэрае... Сама ж, узяшы капанцу, пайшла на агарод акопваць бульбу.

Я вельм хаце есц. I той кавалачак хлеба, што отдала мне мац, з'е, праглыну мгам. I , вядома, ан не наеся, тольк растрав яшчэ болып собственный голад. Хвлн кольк я не мог ндзе знайсц сабе месца: чамусьц пролаз на печ, пад ложак, выбяга на двор зно вяртася назад у хату. Потым усё ж не вытры-ма. Падсе да стала, адгарну абрус, узя у сваю руку той ка-валачак хлеба, што пакнула мац Толку, майму старэйшаму брату. Не есц зя. Ординарна так, паглядзець. Палюбавацца хле-бам, як любавалася мац. I тады раптам мне здалося, што мац мяне абдзялла, брату пакнула хлеба намнога болып, чым отдала мне. Ад братавага кавалачка я адшчыкну крошачку. Укну яе рот. Пача жаваць. Кал пракатну, не заважы, як пальцы мае сам, не пытаючы мяне на тое згоды, адшчыкнул яшчэ крошку. Маленечкую, малюпасенькую крошачку...

Схамянуся я тады, кал на маёй далон асталася абшчыпа-ная з усх бако скарыначка. Што я нараб? Што скажуць мац, брат, кал вернуцца дахаты?..

Хуценька-хуценька я палажы скарыначку на стол, акры яе абрусам. Але спакуса з'есц хлеб увесь, каб яго духу не было хаце, каб м не благоухала нават, была такая неадольная, што я не выцерпе зно падсе да стала, узя скарыначку рук кну яе рот...

Брат вярнуся з лесу, як засёды, позна. Ён цэлы дзень бы на леспрамгасаскай дзялянцы, абсяка сучча, зарабля гро-шы, каб было на што сям' жыць. Дома есц нас не было нчога. I спаць брат лёг у той вечар галодны. Ён дога вароча-ся, не засына.

Нхто н мац, н Толк н чым мяне не папракнул. Н той вечар, н пасля. Яны был старэйшыя, я меншы.

Але кал я цяпер успамнаю той хлеб, як належала з'есц брату як з'е я, той вечар, кал брат лёг спаць галодны, мне робцца не па сабе. Здаецца, адда бы сё, каб тольк не было мяне такога мусорну, каб як-небудзь пазбыцца, выкнуць яго са сваёй галавы. Лепей бы я бы тады галодны, лепей бы я лёг спаць не ешы! Хай бы не я, а брат з'е мой хлеб!..

Ды не! Таго, што было, не вернеш, не пераробш. I з памяц сваёй, якбынхаце, невыкнеш. Не, невыкнеш!.. (466сло)