Сочинить сказку на белорусском языке 5 класс

Кожны раз, калi памiрае добрае, мiлае дзiця, з неба спускаецца божы анёл, бярэ дзiця на рукi i аблятае з iм на сваiх вялiкiх крылах усе яго любiмыя мясцiны. Па шляху яны набiраюць цэлы букет розных кветак i бяруць iх з сабою на неба, дзе яны расцвiтаюць яшчэ ярчэй, чым на зямлi. Бог прыцiскае се кветкi да свайго сэрца, а адну кветку, якая здасца яму мiлей за се iншыя, цалуе; кветка атрымае тады голас i можа далучыцца да хору блажэнных духа.

Усё гэта апавяда божы анёл мёртваму дзiцёнку, узносячы яго сваiх абдымках на неба; дзiця слухала анёла, як скрозь сон. Яны праляталi над тымi мясцiнамi, дзе так часта гулялi дзецi пры жыццi, праляталi над зялёнымi садамi, дзе расло мноства цудоных кветак.

Якiя ж узяць нам з сабою на неба? спытася анёл.

У садзе стая цудоны, стройны ружовы кустик, але нейчая злая рука надламала яго, так што галiны, усыпаныя буйнымi, напараспушчанымi бутонамi, амаль завялi i сумна павiслi.

Бедны куст! произнесла дзiця. Возьмем яго, каб ён зно расцвi там, на небе.

Анёл узя кустик i так моцна пацалава дзiця, што яно злёгку прыадкрыла вочкi. Потым яны нарвалi яшчэ шмат яркiх кветак, але, акрамя iх, узялi i сцiплы грымотнiк i просценькiх братко.

Ну вось, цяпер i хопiць! произнесла дзiця, але анёл пакiва галавой, i яны паляцелi далей.

Ноч была цiхая, ясная; увесь горад спа; яны праляталi над адной з самых вузкiх вулiц. На маставой валялася салома, попел i сякi хлам: чарапкi, абломкi алебастры, анучы, старыя донцы ад капелюшо, словам, усё, што жо адслужыла свой век або згубiла сякi выгляд; напярэдаднi якраз бы дзень пераезду.*

* У Капенгагене кватэры здымалiся звычайна на пагода, з 1 сакавiка да 1 верасня i з 1 верасня да 1 сакавiка; гэтыя два днi i былi днямi агульнага пераезду з кватэры на кватэру.

I анёл паказа на разбiты кветачны гаршчок, якi валяся сярод гэтага хламу i з якога вывалiся камяк зямлi, увесь аплецены каранямi вялiкай польнай кветкi; кветка звяла i нiкуды больш не была вартая, яе i выкiнулi.

Возьмем яе з сабою! сказа анёл. Я раскажу табе пра гэтую кветку, пакуль мы ляцiм!

I анёл пача расказваць.

На гэтай вузкай вулiцы, у нiзкiм падвале, жы бедны хворы хлопчык. З самых раннiх гадо ён ляжа у пасцелi; калi ж адчува сябе асаблiва добросердечна, то праходзi на мылiцах па сваёй каморцы разы два вспять i перад, вось i сё. Бывала, летам сонейка заглядвала на пагадзiны i падвал; тады хлопчык садзiся на сонейку i, трымаючы рукi супраць святла, любавася, як прасвечваецца яго тонкiх пальцах кро; такое сядзенне на сонейку замяняла яму прагулку. Пра багатае асенняе бранне лясо ён веда толькi таму, што отпрыск суседа прыносi яму вясною першую кветках букавую галiнку; хлопчык трыма яе над галавой i пераносiся думкай пад зялёныя букi, дзе блiшчала сонейка i спявалi птушкi.

Аднойчы суседа отпрыск прынёс хлопчыку польных кветак, памiж iмi была адна з карэньчыкамi; хлопчык пасадзi яе кветкавы гаршчок i паставi на акне каля свайго ложка. Мусiць, лёгкая рука пасадзiла кветку: яна прынялася, стала расцi, пускаць парасткi, кожны год цвiла i была для хлопчыка цэлым садам, яго маленькiм зямным кладам. Хлопчык палiва яе, дагляда i клапацiся пра тое, каб яго не абмiну нiводзiн прамень, якi прабiвася каморку. Дзiця жыло i дыхала сваёй любiмiцай: яна ж цвiла, пахла i прыгажэла для яго аднаго. Да кветкi павярнуся хлопчык нават у тую апошнюю хвiлiну, калi яго клiка да сябе гасподзь Бог Вось ужо цэлы год, як хлопчык у Господа; цэлы год стаяла кветка, усiмi позабытая, на акне, завяла, засохла i была выкiнута на вулiцу разам з iншым хламам. Вось гэтую бедную, завялую кветку мы i зялi з сабой: яна отдала нам куды больш радасцi, чым самая ясная кветка садзе каралевы.

Адкуль ты ведаеш усё гэта? спытала дзiця.

Ведаю! адказа анёл. Я ж сам бы тым бедным калекам хлопчыкам, якi хадзi на мылiцах! Я пазна сваю кветку!

I дзiця шырока-шырока адкрыла вочкi, углядаючыся прывабны, радасны твар анёла. У тую ж самую хвiлiну яны апынулiся на небе Бога, дзе пануюць вечныя радасць i шчасце. Бог прыгарну да свайго сэрца мёртвае дзiця i таго выраслi крылы, як у iншых анёла, ён паляце разам з iмi. Бог прытулi да сэрца i се кветкi, пацалава жа толькi бедную, звялую польную кветку, i тая далучыла собственный голас да хору анёла, якiя акружалi Бога; адны ляталi каля яго, другiя трошкi далей, трэцiя яшчэ далей, i так да бясконцасцi, але се былi аднолькава шчаслiвыя. Усе яны спявалi i малыя, i вялiкiя, i добрае, толькi што памершае дзiця, i бедная польная кветачка, выкiнутая на маставую разам са смеццем i хламам.