Шлях-дарог Васля Дзятла и Ганни Чарнушк (только по роману "Людзи на

У Палескай хронцы мы пазнаёмлся з цэлым шэрагам героя. Адны з х адмоныя, другя станочыя. Але се яны аб'яднаныя адным часам, адным праблемам, дый жывуць усе адной мясцовасц на Палесс, там, дзе нарадзся, дзе прайшло дзяцнства самога Iвана Мележа. Нягледзячы на тое многае, што яднае героя рамаца, атар кожнага з х праводзць па яго асабстай, наканаванай ц то лесам, ц збегам абставн, дарозе, назва якой жыццё. Напэна таму, усё творы здаецца естественным жыццёвым: адны геро разыходзяцца, другя сустракаюцца, адны знайшл свае шчасце, другя так дажываюць собственный век у бясконцых пошуках, не спазнашы яго, трэця дакранулся да яго, болын таго пазнал асалоду яго сё астатняе жыццё вымушаны жыць тольк гэтым незабыным мгненням.

Менавта да лку апошнх адносяцца галоныя геро твора Васль Дзятлк Ганна Чарнушка. Чытаючы першыя старонк, мы становмся сведкам, як шчаслва прыгожа складваюцца адносны юнака дзячыны. Каханне х чыстае, светлае, трапяткое. Працуючы з ранцы да вечара, Васль не ведае стомы. I не таму, што ён поны моцы, яе ён тольк набраецца: Васлю прыбаляюць слы думк аб спатканн з каханаю дзячынаю, якая ведае плацць яму тым жа.

У жыцц Васля дзве мары звязаць свае жыццё з Ганнай набыць яшчэ зямл. Ды не абыякой, а самай лепшай, што знаходзцца ля цагельн належыць куранёскаму багацею Карчу. Наблжаецца перадзел, чым ён блжэй, тым болып хлопец хвалюецца. Ён ужо амаль упэнены, што зямля гэта будзе належаць яму. А накш, дзе ж справядлвасць? думае Васль. Ён Ганне расказа пра свае мары. Прада, яна спрыняла гэта не так сур'езна, як бы хлопцу хацелася, але гэта не бяда: будзе зямля, тады Ганна таксама парадуецца за яго.

Невядома, як склался б адносны Васля Ганны, кал б не выпадак з бандытам. Менавта гэтае здарэнне намецла мяжу х чыстых адноснах, якая з кожным годам станавлася сё болын акрэсленай. Ганна абвнавацла Васля тым, што ён паказа бандытам хату яе сваяко. Прада, яна хутка зразумела, што вны яе каханага тым няма, ды было позна: адыходзячы турму, Васль не азвася да яе, нават не паглядзе у яе бок, хоць вельм хацелася. I вной гэтаму была не стольк крыда, кольк яго прыродная панурасць зацятасць.

Час шо, вузел непаразумення зацягвася яшчэ больш, хоць яны кахал адно аднаго, як раней. Васль не захаце паверыць Ганне, што памж ей Яхмам Карчом там, у лесе, нчога не адбылося. А дзячына была над та горд аи, каб прасць паверыць ей.

Аднак была яшчэ адна прычына, што стрымлвала Васлёвы пачуцц, мне здаецца, яна галоная усё скрывая ж неадольная мара аб зямл. Не адзн ужо раз Васлю прыходзла думка павялчыць собственный надзел за кошт пасагу. Спачатку ён адганя яе, як дакучлвую муху, а потым падума: а чаму б не? Тым больш, што адносны з Ганнай был парушаны.

Што датычыцца Ганны, то яе каханне да Васля не згасла, тольк побач з м пасяллася крыда. Як мог ён, адзны, каго яна кахала, паверыць не ей, а злым плёткам? Да гэтай крыды далучылся гаворы мачых, перажыванн за старога бацьку. Усё гэта падштурхнула дзячыну даць згоду Яхму выйсц за яго замуж.

Ажанся Васль. I пасаг за жонкай узя ладны: добры кавалак зямл, хату 100 будаваць новейшую. Аднак спакою не было: не выходзл з галавы успамны пра тыя шчаслвыя вечары, што правё побач з Ганнай, пра шчырыя нясмелыя пацалунк.

Не склалася шчаслва Ганнна замужжа. Эгастычны самапэнены Яхм бы так непадобны да стрыманага, сцплага пяшчотнага Васля, думк пра якога не выход зл яе з галавы. Не адзн раз парывалася Ганна пайсц ад яго, але не адважвалася. I тольк смерць дачк падштурхнула маладую жанчыну да гэтага чынку.

Не шчаслвы Васль, не пчаслвая Ганна. I ён, яна жывуць тольк мусорнам. Здавалася б, зраб кожны з х адзн крок пакутлвага жыцця не было б. Але не сё так ординарна: шлях-дарог х разышлся, кожнага за плячыма цяжкая торба, якая замнае зрабць крок насустрач адзн аднаму. I кал больш рашучая Ганна яшчэ здольна на гэта, то Васль не. Таму, кал яны пазней сустрэлся, Ганна прапанавала свайму каханаму кнуць усё, Васль гэтага не зраб: шкада было пакнуць зямлю, да якой прывык, хату, дзця, хоць не любую, жонку.

З цягам часу ён зразуме сваю памылку, але было позна: дарог разышлся так далека, што за сё астатняе жыццё ён не дайшо бы да сваей Ганны.