стих на белорусском языке о дружбе

Зно сэрца з сябрам гаворыць,

Зно думак абуджаны рой

Успомн я многа прастора

У догай дарозе сваёй.

Згада я гуральскя хаты

I горах грузнскх ручай,

Крутлявыя сцежк Карпата,

Мж Будай Пештам Дунай.

I Ке, згор' Тблс,

I стэп, што вачам не абняць,

I як маяк кпарысы,

Што з Ялты на мора глядзяць.

Здаецца, што дзесьц ёсць камень

Ц дуб, што галлё распусц,

Нбы яны клчуць часам:

Чаму ты жо дана не бы?

Хацелася б з м сустрэцца,

Зно зведаць пяройдзены шлях,

Ды больш чалавечае сэрца

Смуткуе па добрых сябрах.

Нямала таварыша маю,

Што зведал цх мой дом...

I я ад душы х чакаю

Дано за бяседным сталом.

За вокнам Мнск зхаццца,

Аж зоры асфальце гараць.

I я маю чым пахвалцца,

I мне ёсць аб чым распытаць.

Вы гляньце на мнскя плошчы!

А кольк завода х шмат...

Якя ж агн на Кахоцы?

Як сёння расце Сталнград?

I так без канца без краю

Праз вечар па свеце ду...

Сяджу я адзн, разважаю,

З усм гамонку вяду.

Яна ж несканчоная ецца

Мж добрых знаёмца мах...

А вецер да шыб дакранецца,

Здаецца, з втаннем ад х.

I я да акон прыпадаю,

Адняць не магу галавы

I з ветрам сябрам адсылаю

Дакор собственный: Забылся вы!

У Мнску, таварышы, знайце,

Умеюць падогу чакаць...

А можа, й пара нам спаткацца,

Нам многа аб чым ёсць сказаць!

Читать полностью: http://brouka.ru/vershy/da-syabrou