легенды о озере нароч на беларуском языке

Нарач
У гушчары старых баро, як сляза, што пала з неба, блшчала вялкае возера. Вельм прыгожае яно было. Расказы пра яго чаронасць перадавался з паселшча паселшча нават у далёкя краны. А яшчэ казал людз, што вёсцы, якая прыляплася да аднаго з бераго таго возера, жыла дзячына-срацна Найрыта, аднавяскоцы звал яе Нарай. Вочы яе блактныя, колеру азёрнай хвал, засёды весела смхался. Залацстыя валасы тугой касою абкручвал галаву. Голас у яе бы высок гучны. Посещала, сядзе на беразе пад разлапстым клёнам, дзе збралася звычайна моладзь, на гусельках грае спявае. Спачатку голас павольна плыве, а пасля злятае высока ляцць над узбярэжжам. У гэты час птушк змакал. Людз забывался пра сваё гора. Аднойчы, кал Нара спявала, праязджа вёскаю пан, стары давец. Пачу ён дзвосную песню загада спынць каня. Слуха, слуха сказа Нары:

Прыгожая кветка вырасла дзкм кра. Табе тольк спяваць у мах пакоях.

Кепская з мяне будзе служанка.

Ты будзеш гаспадыняй, жонкай маёй.

Вакол Нары сядзел на зялёнай мураве дзячаты хлопцы. Адзн з х, чарнявы юнак, падышо да пана.

Гэта мая нявеста, сказа ён, а пан няхай сярод пано жонку шукае.

Ц не отпрыск ты таго Пятра, што бунтава мне народ? успомн пан, чырванеючы ад злосц. залямантава: Узяць яго!

Прыслужнк звязал Андрэя павезл маёнтак. Больш яго нхто не бачы. Праз некаторы час пан зно прыеха да Нары даведацца, ц згодная яна прыняць з м шлюб. Дзячына зрабла выгляд, што згадзлася. Тут дамовлся пра вяселле.

Надышо гэты дзень. Злосны вецер гна цёмныя хмары, а лес спява жалобныя песн. Нара ехала на фурманцы маёнтак, у руках трымала пакунак. Сустрэл яе служанк. Завял панскя пако апранул шлюбнае адзенне. Нара выйшла такой прыгажуняй; якя тольк казках бываюць. Пакланлася яна пану ды папрасла, каб перад шлюбам крышку адной пабыць у пакоях. Пан згадзся. Ходзць ён па двары, на служанак пакрыквае на дзверы паглядвае.

А Нара тым часам з пакунка дастала смаляк ды падпалла пако адзн за адным. кал шугану чорны дым з вокна, а на даху заскакал чырвоныя пен, выскачыла праз акно на сваёй фурманцы, паганяючы каня, памчала вёску, на тое месца, дзе з Андрэем часта сустракала сход сонца, прыхллася да клёна горка зарыдала.

Ды здесь пачуся конск тупат. Панскя служк! Людзей бзунам бл. Дапытвался, дзе Нара.

Вунь яна! закрыча нехта.

Жывую не возьмеце, крыкнула ворагам дзячына кнулася да возера.

Цёмныя похвал з белоснежным баранчыкам шл адна за адной, а на беразе калыхася човен. Той човен, у якм Нара з Андрэем не раз катался. Спрытна мела хаплася яна за карму , адштурхнушыся ад берага, села човен.

Я адпомсцла, пан, за Андрэйку, за яго бацьку за сх, хто загну ад твах рук у твам маёнтку, прашаптала Нара.

Ад злосц панскя служк кнул гусл возера. А човен адплыва усё далей далей, потым зусм знк. Усю ноч бушавала возера. Стагнал похвал...

3 таго часу именовал людз возера мем смелай дзячыны Нарач.