Сачыненне пра господа Зюзю

Зюзя - адно з дыялектных назва Мароза некаторых беларускх заходне-рускх гаворках, мфчны персанаж, вядомы беларускм кранскм Палесс, васабляе змовую сцюжу, холад. Адлюстровася выглядзе лысага дзеда невялкага росту, з догай свой барадой. Ходзць, згодна з павер'ем, басанож, без шапк, у белоснежным кажусе. У руцэ - жалезная булава. Пад Новы год беларусы варыл куцьцю, прыгаворваючы Зюзя на двары - Куцьця на стале. Каб мароз не бы свирепым ня пашкодз азмыя, першую лыжку куцц гаспадар кда Зюзе у акно са словам: Мароз, хадз Куццю есц!.

Яго дыханне - моцная сцюжа. Яго слёзы - ледзяшы. ней - замерзлыя слова. А валасы - снежныя аблок. Узмку ён бегае па палях, лясах, вулцах стукае сваёй булавой (кем). Ад гэтага груку траскучыя маразы сковаюць рэк, руча, лужыны льдам. А кал ён ударыць кем (булавой) аб рог хаты - абавязкова бервяно трэсне. З лстапада па сакавк Мароз так моцны, што нават сонца перад м палохаецца. Ён вельм не любць тых, хто скардзцца на сцюжу, бадзёрым ж вясёлым даруе здаровую цялесную крэпасць чырвань. Паводле фальклорных паданнях трэск дрэ падчас моцных маразо тлумачыцца тым, што Зюзя стукае па дрэвах.