Кондрат Крапива як драматургНайдите информацию про драматургию Кондрата Крапивы

Прыход К. Крапвы драматургю даследчык яго творчасц атэстуюць як з'яву абсалютна заканамерную (мастацкая эвалюцыя псьменнка вяла менавта да гэтага), хоць сам псьменнк не выключае фактар пэнай выпадковасц

Блзкае знаёмства з працай флагмана беларускага тэатральнага мастацтва пераканала К. Крапву, што рэпертуары тэатра бракуе п'ес маральна-этычнага зместу, таму першым свам драматургчным творы Канец дружбы (1932), адзначаным, дарэчы, другой прэмяй на себеларускм конкурсе 1933 г., асноную вагу дзял як паказу пэных сацыяльна значных падзей, так мастацкаму даследаванню дыялектычна супярэчлвых стасунка .

Псьменнк увесь час падкрэслва, што сэнсавым ядром усх яго п'ес, пачынаючы з самай першай, был менавта такя калз, злёгку крыдава на даследчыва яго творчасц, што яны не засёды заважаюць гэту акалчнасць. Канец дружбы адзн з самых загадкавых твора К. Крапвы. Яму, як нкому ншаму, пашанцавала на самыя розныя, часам узаемавыключальныя. У пэным сэнсе Канец дружбы можна разглядаць як иную частку рамана Мядзведзчы. Тэма дружбы паслужыла прызмай праз якое ён больш ясна пераканача паказа праявы тагачаснай рэчаснасц.

Драма Партызаны (1937) свам зяленнем была прымеркавана да дваццатай гадавны Кастрычнцкай рэвалюцы. I кал Канец дружбы можна лчыць першаснай заякай на званне драматурга, дык Партызаны засведчыл, накольк сур'ёзнай яна аказалася. Паказ барацьбы беларускага народа супраць белапольскх акупанта атрымася яркм, прадзва-пераканальным. Ён паказвася таксама на першай Дэкадзе беларускага мастацтва Маскве (1940), бы адным з самых рэпертуарных у час Вялкай Айчыннай вайны. П'еса сёння часта ставцца самадзейным тэатральным калектывам.  Камедыя па праву вайшла залаты фонд беларускай драматург.  

У час Вялкай Айчыннай вайны К. Крапва напса некальк драматургчных твора. З чэрвеня 1943 г. адбылася прэм'ера спектакля Проба агнём.

Меншы творчы поспех спатка драматурга пры напсанн аднаактовай драмы Валодзе гальштук (1943), прысвечанай паказу барацьбы беларускх падпольшчыка партызан з нямецкм акупантам.

Затое сатырычная камедыя Млы чалавек (1945) стала выдатнай з'явай не тольк беларускай, але сёй савецкай камедыяграф. Выдатнай нечаканай, кал лчыць, што менавта на сярэдзну канец 1945 г. прыладае новы сплёск параднай лтаратуры.

Менш плённым аказался драматургчныя здзяйсненн К. Крапвы пасляваенны час. Прынамс, сам псьменнк да свах творчых нядач аднос драмы З народам (1948), Зацкаленая асоба (1953), Людз д'яблы (1958). Сапрады, нводзн з гэтых твора не дасягну мастацкага зроню сатырычнай камеды Хто смяецца апошнм: згубнае здзеянне тэоры бесканфлктнасц адблася на творчасц нават такога выдатнага майстра, якм бы К. Крапва.

Выклкам тагачаснай драматургчнай практыцы была расцэнена драма Людз д'яблы. Яе атару давялося выслухаць нямала папрока за тое, што цэнтральнае месца п'есе заняла фгура здраднка Скробата-Нёманскага. Але был ншыя меркаванн, таму драма без асаблвых перашкод трапла на сцэны тэатра, заваявашы вялкую папулярнасць.

Менш пашанцавала драме Зацкаленая асоба. Сам атар прызнавася: Мне не далося звязаць усе падзе п'есе адзн моцны сюжэтны вузел, паставць дзейных асоб у такя заемаадносны, каб яны з найбольшай панатой з розных бако раскрылся працэсе заемадзеяння. Адсюль некаторыя вобразы, паказаныя тольк адным бокам, атрымался схематычным

Лрычная камедыя Пяюць жаваранк (1950) з усх пасляваенных твора К. Крапвы прыцягнула да сябе найбольшую вагу. У 1951 г. яе адзначыл Дзяржанай прэмяй СССР, звыш 50 тэатра СССР уключыл яе собственный рэпертуар, ставлася яна таксама замежных тэатрах. Гэта адзн з самых светлых, жыццярадасных драматургчных твора К. Крапвы, амаль цалкам пазбаленых сатырычных фарба.

У 1972 г. К. Крапва закончы напсанне фантастычнай камеды Брама немручасц, якая стала вынкам усёй папярэдняй яго творчасц не тольк драматургчнай. Гэты твор сямдзесяцшасцгадовага псьменнка не бы звычайнай сенсацыяй. Глыбнёй зместу вызначался ранейшыя яго п'есы, а Брама немручасц разла выразным касмзмам, глабальнасцю праблематык.

Апошнюю сваю п'есу псхалагчную драму На вастры К. Крапва завяршы у 1982 г. можна отважна сцвярджаць: пачуццё сучаснасц, уменне разгледзець характэрнае, вызначальнае падзеях эпох не пакотдала К. Крапву да самага канца яго жыцця.