Сачыненне на тэму "Сэнс майго жыцця"

Здаецца мне, што гэта фласофскае пытанне хвалявала вельм многх людзей у розныя часы не адзн раз. Мы се нараджаемся, каб пакнуць пасля сябе след, каб пражыць жыццё недарэмна.
Перад кожным чалавекам, кал ён тольк пачынае самастойныя крок жыцц, пастае пытанне, якм маральным нормам кравацца свах паводзнах, да якой мэты мкнуцца. Адны выбраюць самы просты найлягчэйшы шлях прыстасаванне. Другх, наадварот, вабяць магчымасц самой дзейнасц. Для такх людзей жыцце мае сэнс прывабнасць тольк тады, кал чалавек стварае ценкя матэрыяльныя духоныя каштонасц, робць карыснае людзям. На мусорн прыходзць мой дзядуля. Гэта высок, магутны волат з свой вялкай, як у народнага гусляра, барадой. да сённяшняга часу ён застася такм жа рамантыкам-летуценнкам, засёды даверлвы да людзей, здольны на ласку адказваць голубь, на дружбу дружбай. Усё сваё жыццё дзядуля мкнуся не заставацца дагу: кал хто-небудзь раб яму паслугу, то мкнуся аддзячыць у дзесяць разо болыпай голубь. Нкол не пройдзе ён мма знаёмага чалавека, каб не сказаць яму прыемнага слова, падбадзёрыць, выклкаць упэненасць у свах слах. Не адзн раз дараг мне чалавек падтрымлва у цяжкя хвлны мяне. Мой дзядуля вялк працанк, з пашанай ён ставцца да сумленнай працы людзей, падтрымлвае х добрыя намаганн, асуджае тых, хто мкнецца лёгка весела жыць, зкарыстаючыся працай ншых.
За сваё працонае жыццё дзядуля пабыва у розных кранах свету, але кожны раз яго цягнула туды, дзе ён нарадзся. Вырасшы на лонн цудонай, малянчай беларускай прыроды, дзядуля любёны яе сё жыццё. Ён захапляецца красотой навакольных прастора, якя напаняюць жыццё ясным фарбам, вучыць нас, свах унука, берагчы шанаваць родную прыроду.
А яшчэ ад дзядул я пачула, чым з'яляецца для чалавека Радзма. Радзма гэта добрыя людз, з якм ступаеш у жыццё, дзеля якх гатовы на сё самае сланае цяжкае нават на смерць, сонца над галавой, паветра, якм дыхаёш, мова, якую да мой люд, песня, што засталася ад прадзеда, легендарныя герачныя справы нашых дзядо, скрывая светлая дарога, па якой мне сц будучае. першым мам праваднком па гэтай дарозе 100 самы чалавечны чалавек мой дзядуля.
Думаю, кал б на зямл такх людзей была абсалютная большасць, то жыл б мы сапрады думна, з адчуваннем веданнем, што такое Бог, сумленне, дабро злобно, святло цемра, дзе наш паратунак куды вядуць чалавека сё чалавецтва жыццёвыя дарог.