Якя справы вынкаюць памж вадой марозам на рэчцы? З якм

Паэт пша аб гэтым з узрушаным пачуццём, ён нбыта перажывае за скаваную лёдам раку.

Марозк крэпць, лёд ташчэе,

рэчка свободная нямее,

Да дна вадзца вымярзае

ходу, бедная, не мае,

цесна там ёй, нямла

Яе халодная колдунла;

Але дарма: жывую слу

Не запраторыш ты маглу,

Мароз бязжаласны свирепы!

Хоць ты звяза крэпка оковы,

Скава рэчк азёры

сё зацсну пад запоры,

Разлёгшысь лёдам снягам

Над чыстым полем лугам,

Ды ты жыцця, брат, не здалееш,

Як ты н дурыш, н шалееш.

Глядз скрозь ковы ледзяныя

Сачацца кропельк жывыя,

Дарогу новейшую шукаюць

лёд вадою залваюць.

прада: рэчачка-крынчка,

Хаця мелка, невялчка,

Але такую слу мае,

Што лёд угору падымае

ломць глызу, як нацну.

Гэ, брэшаш ты, мароз, не згну

Я пад карою ледзяною,

Пабарукаемся з табою!

Як бы гаворыць смела, гулка

Марозу резвая рачулка.

мж марозам вадою

На гэтай рэчачцы змою

Такя справы вынкаюць

Паэт мае на вазе сцвярджэнне, што жывая сла народа прачнецца вырвецца на свабоду, якм б цяжкм не был б выпрабаванн свирепым вораг.