Прыгадайце апошнюю сустрэчу Сяргея з мядзведзем. Што перажы пры гэтым атар?

Апошн раз Сяргей разам з Маркам выпадкова сустрэл Бурыка пад час вайны лесе, кал прабрался праз чашчобу:

Кал ён адвал калоду, се пача выбраць з-пад яе нешта чамкаць, я бачы белы ажаролак, радасць гарачай хваляй аблла маё сэрца: quot;Няжо ён? Ой, не ён. Ой, вядома ж, ён!quot;

Бурык! Бурчынька! шэптам паклка я.

Марка пакла мне далонь на вусны. А мядзведзь насцеражыся, се, ста паводзць сваёй цюпкай, зыркаць ва се бак. Але паветра веяла ад яго на нас, а заважыць нас ён не мог (мядзведз кепскавата бачаць). я мача. Тады ён вытаргну, як мне здалося, амаль прызынае крактанне. Ласкавае, жаласнае, падобнае на мурканне. Ц, можа, я хаце у гэта верыць?