Раскажыце, як у Прадмове да Дудк беларускай Ф. Багушэвч даказва, што

На першай старонцы сваёй Дудк беларускай, перад вершам, ён змясц Прадмову. Ад мя кемлвага дасцпнага селянна Мацея Бурачка (гэта прозвшча-пседанм стаяла не тольк на вокладцы кнжк, але пад Прадмовай) ён найперш распачынае гутарку аб нашай дол-нядол, аб нашай бацькавай спрадвечнай мове. Як слушна сцвярджаецца Прадмове, пазнаюць людзей ц па гаворцы, ц па адзежы, хто якую носе; ото ж гаворка, язык ёсць адзежа душы. Такм чынам, мова адзенне душы. Якое глыбокае разам з тым афарыстычнае выказванне! Аднак нашу мову, як пша Мацей Бурачок, мы сам, ды не адны мы, а се людз цёмныя мужыцкай завуць. кал б хто захаце цыдулку ц да бацьк лсток напсаць па-свойму, дык, можа б, сваёй вёсцы людз сказал, што пша па-мужыцку, як дурня абсмяял б. вось ён гэтым цёмным людзям, магчымым чытачам кнжк, спакойна даводзць няслушнасць такх меркавання. Пры гэтым адкрыта прызнаецца, што сам калсьц дума, што наша мова мужыцкая, а гэта значыць горшая за ншыя, непрыгожая, немлагучная. Дума да таго часу, пакуль навучыся чытаць-псаць, пакуль не паездз па свеце, пакуль, чытаючы кнжк на ншых мовах чуючы замежную гаворку, не пераканася, што мова нашая ёсць такая ж человеческая панская, як французская, альбо нямецкая, альбо ншая якая. Псьменнк узгадвае гэтыя мовы, бо яны той час у Еропе лчылся эталонным, самым прыгожым дасканалым. Нават польскае панства рускае чынавенства дзеля х пагарджала свам родным мовам, старалася размаляць па-французску ц па-нямецку. Мацей Бурачок з усёй эмацыянальнасцю абараняе родную мову, бо яна нам ад Бога даная, як другм добрым людцам. Уталковае сялянам, што называць яе трэба не мужыцкай, а беларускай (гэтае слова нават вылучана Прадмове). Пры гэтым ён адрасуецца не тольк да эмоцый, але да розуму, веда. Так, ён прыгадвае часы Вялкага Княства Лтоскага, у якм беларуская мова была дзяржанай, сцвярджае, што чы-та ц малюсенька старых папера па дзвесце, па трыста гадо таму псаных у нашай зямл псаных вялкм панам, а нашай мовай чысцюсенькай, як бы вот цяпер псалася. Вдавочна, ён ме на вазе Статут Вялкага Княства Лтоскага, шматлкя дакументы, напсаныя ХVХV стагоддзях на старабеларускай мове. Зразумела, обычным сялянам гэтыя выданн был недаступныя, але яны мусл верыць ( верыл) свайму супляменнку. Як верыл тады, кал ён прыводз прыклады духогола адраджэння ншых славянскх народа балгара, харвата, чэха, укранца другх пабратымца нашых, якя жо мел у адрозненне ад беларуса па-свойму псаныя друкованыя ксёнжачк газэты, набожныя, смешныя, слёзныя, гсторыйк, баечк.