Чаму з асуджэннем успрыма бацька тое, што сын смяецца з нашай

Тольк бацька Цыпрук да канца уме, што панскае выхаванне назажды адабрала х сына, як мкнуся забыць пра сваё паходжанне. Усе яго дыялог сведчаць пра гэта, на нашу думку словам бацьк атар выказвае свае адносны да Ларука.
Апане! кажа потым мац, отдалкатным зрабся, гаворыць па-панску!..
Эт! каза бацька, думаеш што, ды ён панам будзе! Глядз, як ён ужо смяецца з нашай гутарк ды з нас. Гэта мне не надта падабаецца...
далей
Цешылася мац: Во будзе падмога на старасць!
Цыпрук на гэта ёй часта гавары:
Эт, дурная ты авечка. Яго падмогу сарока хва-стом замяце. Чакай ад яго пад старасць пацех, як ад рабой сучк яек!
А ты, брат, баба, зусм дурная авечка! Ц ты не бачыш, што твой Ларучок зусм чужым зрабся для нас з таго часу, як папа пад панскую апеку. Йешта не цешыць ён мяне!..
Цыпрук цвяроза спрымае змены, якя адбылся з х Ларучком. Стары зразуме, што панскае выхаванне не прайшло дарма, а вынк гэтага зусм чужы чалавек, як цураецца свах родных.