Што можна сказаць пра жаночыя вобразы трылог?

У рамане жаночыя вобразы займаюць важнае месца. Псьменнк засяроджвае вагу на тых асаблвасцях нацыянальнага жаночага характару, якя пакуль не закрана у свах творах.

Бабка Маря чалавек старога веку, па ёй можна меркаваць пра беларускую жанчыну, скажам, усяго ХХ стагоддзя. Жыццё Мар прайшло цяжкай працы нястачы. Але яна не мыслць для сябе ншага лёсу, прымае яго разумна па-хрысцянску цхмяна. Яна не раздумвае над абстрактным пытанням. Бабка Маря вельм цкавая багата адораная натура. З выключнай увагай мацярынскм клопатам ставцца яна да Лабановча, прыкмячае, кал яго дрэнны настрой мкнецца благим словам адагнаць ад яго благя думк.

Ядвся намалявана Якубам Коласам у трылог падрабязна пона. Дзячына адзелена знешняй прыгажосцю абаяльнасцю. Здавалася, яна засёды была добросердечным настро кампан нязменна вызначалася сваёй весялосцю. З другога боку, яна не па зросце сурёзная, бо расла складанай сям, з бацькам чалавекам жорсткм дэспатычным. Ужас спазнаць так ж лёс, як у яе мац, сустрэць такога ж сямейнага тырана, вдаць, глыбока запа у падсвядомасць дзячыны. Таму яна кахае Лабановча, адначасова бацца свайго кахання. Бясспрэчна, каханне засёды раскрывае чалавеку лепшыя рысы характару, таму таковой абаяльнай у сваёй схльнасц да Лабановча па-

стае Ядвся. Але ужас ды, магчыма, матэрыяльны разлк пераадольваюць у Ядвс пачуццё да настанка. Яна пакдае Цельшына. Што з ёй стала далей невядома. Вобраз Ядвс застася недаказаным да канца, гэта надае яму паэтычнасць. для чытачо яна засталася назасёды найпрыгажэйшай кветкай Палесся, адным з лепшых жаночых вобраза у беларускай лтаратуры.

Вольгай Андросава звязала собственный лёс з рэвалюцыйнай дзейнасцю схляе на гэты ж шлях Андрэя. Вольга Вктарана настанца, як Лабановч, жывая, рухавая, са смелым вачам. Трапшы да Лабановча, яна адчувае сябе як дома, гаспадарыць, жартуе, паводзць сябе развязна. Лабановча здзляе яе моцны рэвалюцыйны запал.. Андросава ж, нягледзячы на сю бойкасць хтрасць, выглядае дастаткова прымтынай: яе свет звужаны, нтарэсы абмежаваны тольк рэвалюцыйнай барацьбой. Паказальна, што час гутарк пра рэвалюцыю яна не прымае някх пярэчання з боку субяседнка для яе раз назасёды сё светла. Для Лабановча такая пазцыя сведчыць пра абмежаванасць чалавека, як не здольны да развцця.

У рамане сустракаюцца ншыя жаночыя вобразы, у тым лку маладых дзячат: Людмлы, Марыны, Надз, Аксаны. Усе яны абаяльныя, прыгожыя стаяць нтэлектуальна вышэй за сваё асяроддзе. Сапрады, беларускя дзячаты засёды вызначался вызначаюцца асаблвай прыгажосцю. Мац, сёстры, жонк, дочк беларуса сваёй прыгажосцю, душэнасцю мудрасцю асвятляюць жыццё, надаюць яму красоту вы-шэйшы сэнс.