Назавце мастацкя сродк, што спатрэблся Янку Лучыну для выялення любов да

Амаль кожны верш Янк Лучыны гэта маленьк шэдэр. Галоны маты х патрыятычны. Як, у прыватнасц, у вершы Роднай старонцы (1891), што вызначаецца надзвычайнай шчырасцю, меладычнасцю, песеннасцю:
Ты параскнулась лесам, балотам,
Выдмай пясчанай, неураджайнаю,
Мац-зямлца, умалотам
Хлеба нам мерку не даш звычайную.
Як рэалст, Янка Лучына прадзва апсвае тагачасны беларуск краявд (лес, балота, пясчана зямлца, поле жадное, выган без пашы). Разам з тым ён стварае тыповы сацыяльны партрэт селянна: Отпрыск твой, беднаю адзет сярмягаю, // З лыка пляцёныя лапц абушы; Часта заплача // Мужык араты дзеля злой дол, // Цяжка працуючы; Дасць Бог крывавым потам аратаму // Здабрыць пясчану зямлцу здарыцца У паказе паэта чалавек неаддзельны ад прыроды, ён дзця прыроды духоным, фзчным, сацыяльным плане. Пры гэтым паэт далучае сябе да сялянства, выступае ад мя мы (хлеба нам мерку, мы любм цэнм бо яны нашы, чарка нам зварыцца), што надае вершу асаблвую шчырасць даверлвасць.
Любою да роднага краю яго працавтага народа, спагадай нялёгкаму сялянскаму лёсу, задушэнасцю шчымлвым лрызмам прасякнуты верш Роднай старонцы. Паэт верыць у лепшае жыццё, таму верш заканчваецца аптымстычным радкам:
Сонца навук скрозь хмары цёмныя
Прагляне светла над нашай нваю,
I будуць жыц дзетк патомныя
Добраю доляй доляй шчаслваю!..