Абагульншы свае веды ражанн, падрыхтуйце вуснае паведамленне пра галогола героя

Тонк бы звычайным вясковым хлопчыкам. Ён рос няпонай сям у яго была тольк мац, але ся вёска ведала, што яго бацька кравец. З-за гэтага яму отдал мянушку Паплсты. Ён бы: nbsp;бы тастагубы, гэтак зацята глядзе спадылба, як яго прызнаны цэлаю вёскаю, але не запсаны метрыцы бацька.

Як се хлопчык, ён люб купацца рэчцы, лавць рыбу рака, збра кул, дапамага матул па хатнх справах, пас каро. Акрамя гэтага разам з ншым рабятам лазл Мокуце сад за недаспелым яблыкам.

Кал да яго хату прыйшл палца, ён расказа у каго можна зяць каня для абоза. Внавацць хлопчка цяжка. Вайна такая, што цяжка зразумець, дзе свае, а дзе чужыя, ад каго найперш чакаць бяды. Прада, як паводзць сябе некаторых стуацыях, Тонк веда. На пытанне палцая, ц ёсць хто з хняй вёск партызанах, адказа адмона, хоць чу пра аднаго. Ён ординарна патары словы старога Плпа, якя той сказа рыжаму немцу. Прамой вны Тонка тым, што Мокуця застрэлл палца, няма. Разам з тым маральная адказнасць ёсць, бо ён недзе душы парадавася, што забраюць у абоз гаспадара салодкх яблыка. Пакуль ён вернецца з абозу, то, напэна, забудзецца пра Тонка набег на сад, пакарання можна будзе пазбегнуць. Тым больш, што аднойчы хлопчыка так ужо было, кал ён упусц карову Жолудзе авёс.

Аднак,к ал вярнуся жеребец Мокуця, хлопчык пача перажываць. Гэта сведчыць пра узкую, уражлвую натуру Марылнага отпрыска: ён адчу, што здарылася нешта нядобрае, што внаваты нечым страшным непапраным. А пра Арсенка жо пачатку апавядання чытаем, што quot;бы ён надта рахманы вельм разважлвыquot;. У гэтага хлопчыка пачуцц прыглушаныя. Ён не адчувае бяды, жыве надзеяй, што сё будзе добросердечна, як засёды. Таму ён хаце дога не затрымлваецца, кал сям гора, а мкнецца да сябро.

Пасля таго, як усёж бацька не зяляецца Тонк не знаходзць сабе месца. У душы героя дзе змаганне: прызнацца ц не прызнавацца сябру, што гэта ён паказа палцаям Мокуцеву хату, сказа, што х ёсць конь. Некальк разо Тонк парываецца гэта зрабць, нарэшце робць гэта. Кал стала вядома пра гбель Мокуця, Тонк цяжка захварэ. Ён узя на сябе чужую вну вну тых, хто распача жахлвую вайну, якая вымушае рабць нялюдскя чынк не тольк дарослых, але дзяцей. Псьменнк завяршае твор радкам, якя даюць надзею на выздараленне Тонка: мац рыхтавала сыну напой з гарнку, quot;што памагае, як яна ведала, ад усх хваробquot;. У адноснах да Тонка можна адназначна сцвярджаць, што дзесяць гадо для яго скончылася дзяцнства, внаватая тым вайна, якая адабрала яго радасць маленства.