Як намаляваны вобраз зубра паэме? Дайце характарыстыку зубра, падмацоваючы свой

Цэнтральным героем Песн зяляецца зубр:
Вось ён - бзон наш, што нас называецца зубрам!
Масц паджарай, як мешанка, бурай чорнай,
Быццам з вяко у вяк пераходз праз горны
гартавася, сабрашы адценн стагоддзя.
Мкола Гусоск, расказваючы пра зубра, услаляе яго прыгажосць, постаць, магутнасць, слу, яго велч над усм астатнм жыхарам лесу.
Лютасцю больш небяспечны, чым люты драпежнк,
Зубр для людзей не ужасны, не чапай не зачэпць,
Будзе стаяць як укопаны пастыр на варце,
Не страпянецца, а позркам пасцць няспынна
Смелы, гэтым няма яму рогола зверу
свеце жывёльным пушчанскага краю
Асновай твора зяляецца сутыкненне памж зубрам людзьм, паляванне на зубра. Жывёла з усх сл мкнецца выжыць, уся душа зубра напонена нянавсцю да тых, хто захаце яе пакрыдзць, хто замахнуся на яе незалежнасць жыццё. Звер з апошнх намагання мкнецца адпомсцць за свае раны, за кро.
Зубр у паэме зяляецца своеасаблвай эмблемай Радзмы паэта Вялкага Княства Лтоскага, яго даняй магутнасц багацц. У вобразе зубра М. Гусоск паказа беларуск люд. Нора зубра хба гэта не адметны характар беларуса: моцны, непакорны, мралюбвы, спакойны, незвычайна добры. , наадварот, кал ён абараняецца ад тых, хто дзе на яго з мячом, то пастае страшным, бязлтасным, помсцячым ворагам за кро, за раны, за парушанае мрнае жыццё.
Ужасная прагнасць у звера адпомсцць, сквтацца
З ворагам слай сваёй за кро, за раны
Ачалавечванне зубра вдаць ва см, нават кал паэт засяроджвае вагу на паводзнах зубрынага статка. Ухвалшы гарманчныя адносны зубрынай сям, атар пераносць х на паводзны людскх семях, заклкае людзей да разумных узаемадачынення.
Вернасць у парах зубрыных адной тольк смерцю
Можа парушыцца: скажам, самца забадал
адавелая матка вяртаецца статак
Безлч радко прысвячае паэт незвычайнасц яркасц самога абраду палявання на зубра. Падрабязна дэталёва ён апсвае тое, як спачатку заганяюць зубра загон, як на яго сыплецца цэлы град стрэл копя, як разюшаны звер гатовы крушыць ламаць, зносць усё на свам шляху, як лавна з гары. Дужы зубр, пушча жыхар, паводзць сябе ваянча, нястрымна, дзка:
Грозны страшны цяпер гэты лясны велкан
Гневам напяты весь, шыбуе праз пн калоды,
Прагнучы, як наталць ярасць крывёю ахвяр.
Адна з самых драматычных старонак паэмы сцэна смерц зубра, дзе гучаць словы-прысуд жорсткасц бесчалавечнасц:
Смерцю маёй пацяшацца сышлся? Чакайце ж,
Я пакажу для вас забойства вяк не забудуць!
З храпам набрашы паветра, разявшы пашчу,
Рыкам усх аглушы, скалану наваколле...
Тыцнуся снег прыкленчы, нбы пакланся
Шумнай дуброве: Дари, мая родная, сё мне.