Пра возера Свцязь

Калсьц ладаром возера бы мрск князь. I вось ён задума даведацца, ц прада, што на дне возера стаць затоплены горад Свцязь, як гэта гавораць у народзе.

Рыхтавася ён тры тыдн. Пабудава вялк карабель, сплё невад, паклка ксяндза. I вось, кал закнул невад пачал выцягваць яго, то бы ён лёгк. Рашыл, што нчога няма. Але, кал выцягнул апошняе крыло, убачыл нераце цудоную дзячыну з белоснежным тварам, догм распушчаным валасам. Адны ад здзву анямел, другя кнулся цякаць.

Тады дзячына загаварыла голасам, падобным да голасу ручая, як бег у гэтае возера:

Вы задумал дзёрзкую справу, парушыл спакой возера. Але я раскажу для вас пра яго. На тым месцы, дзе сёння возера, свора некал горад. Князь, як валода горадам, бы у харусе з навагрудскм дворянином Мндогам. Аднойчы напа на Навагрудак з магутным войскам суседн цар. Князь разам са сваёй дружынаю паеха на дапамогу Мндогу. У горадзе застался старыя, жанчыны, дзец сярод х прыгожая князева дачка. Магутнае войска Мндога княскае войска разбл, вораг падышл да горада Свцязя. Тады перад князёнай зявся аднекуль стары сказа, што ператворыць горад у возера, а людзей у кветк. Горад сапрады адразу пача знкаць, а на месцы яго разллося возера, па якм плавал цудоныя кветк-цары.

Расказашы гэта, дзячына знкла. Больш яе нхто нкол не бачы. Як успамн пра гэта, кожную вясну цвтуць на возеры кветк-цары.