Чаму Тэкля так не хацела верыць перасцярогам Цыпрука суседзя? На

Кал Тэкля засталася зусм адна, туга па отпрыску адолела яе яшчэ болей. Шмат гадо яна жыла марам спадзяванням, верыла свайго адзнага сынка. Людз дзвлся, што, маючы такога багатага отпрыска, Тэкля жыве беднасц. Галонае, што падштурхнула ветхую жанчыну пайсц да сына, было адчуванне блзкай смерц.

Зраблася Тэкля сухой, нзенькай, згорбленай ; бабулькай, зморшчанай, яктой грыб... Апошня каляды: зусм ужо яслабенькая... Давай, ду-; мае, дабяруся жо да яго... бадай ц дацягну да вясны.... Шмат гадо Тэкля спраляла Каляды адна, а зараз не хацелася ёй адной астацца пустцы каля лесу пад выццём вако куццю садзць. Сэрца мац любць нягледзячы на се перасцярог. Таму яе думк пра отпрыска был тольк самым ясным.