Якм пастае лрыцы паэта вобраз Беларус?

Псаць Янка Лучына пача рана. Першы ж верш яго на рускай мове Не ради славы или расчета зявся друку тольк 1886 г. У м ён сцвярджае, што будзе служыць стране глухой, позабытой, где сумрак невежества царствует, в лачуге где, травой скрытой, мужнк грустно днн влачит. Праграма ж яго паэтычнай дзейнасц, эстэтычнае крэда яскрава выражана перакладзе верша У. Сыракомл Не я пяю люд божы. У м Я. Лучына называе сваю творчасць голасам народа, адлюстраванаем яго дум спадзявання:
З iм я злiся з добрай волi,
Чы то долi, чы нядолi,
Чы гдзе гора абзавецца,
Як асiна, грудзь трасецца.
Беларускамоныя вершы Я. Лучыны выйшл асобнай кнгай Вязынка жо пасля смерц паэта 1903 г. у Пецярбургу. У ёй пераважае сялянская тэматыка, што было абумоелена патрэбам часу лтаратуры, а таксама плывам на творчасць паэта яго папярэднка. Селянн, паводле Я. Лучыны, увасабляе сабой радзму, зяляецца носьбтам лепшых маральных якасцей чалавека. I, як найбольш варты прадстанк народа, ён займае галонае месца творчай спадчыне паэта. 3 асаблвай мяккасцю лагоднасцю расказвае атар пра лёс селянна-беларуса, яго жыццё. У вершы Што думае Янка, везучы дровы горад раскрываецца нутраны стан героя. Трывога, сум, перажыванн за собственный горк лёс ахапл селянна дарозе: усюды песн гулянк, а ён у старой, рванай, ветрам шытай сярмяжцы едзе калядныя маразы прадаваць дровы, каб купць жыта.
Нараканн на горкую сялянскую долю гучаць вершах Свер, Вясна. Жыццё людзей вёск атар парановае з лютай змой, якая не хоча саступць месца вясне. Веснавое ж абуджэнне асацыруецца з надыходам лепшага жыцця. Устрапянуся бы дух чалавечай грудз, усклкае герой верша Свер, дый забыл бы мы мора смутку слёз. У чаканн светлай зары, шчаслвай дол праходзць жыццё селянна:
I не свецць яшчэ у пацёмках зара.
Абзався! гдзе ты? за табой я пайду
На край света шукаць! на якой ты мяжы?..
Адзавсь, эашчабеч салавейкай саду!
Яснай зоркай зглян! Гдзе ты, толика. скажы!..
(Вясна)