сочинение на тему битва на Немиге на белорусском языке.Пожалуйста

Паэма "Новая зямля" не выпадкова лчыцца энцыклапедыяй сялянскага жыцця. На яе старонках атар па-майстэрску, з веданнем справы апса побыт, працу, занятак селянна, расказа пра сялянскя будн святы. А яшчэ гэты твор лчаць энцыклапедыяй беларускай прыроды. Н якм ншым творы так падрабязна дэталёва не апсаны луг, поле, лес, прычым, у розныя поры года. Чытаеш паэму ствараецца ражанне, што сапрады пабыва у кожным з апсаных атарам куточка. Каб даказаць, якое вялкае патрыятычна-выхавачае значэнне мае паэма, не лшне прыгадаць аб ёй словы Я. Брыля нарысе "Мой родны кут...": "Бачы я тады - пакуль што адзн раз у жыцц, - як самы ординарны, ледзь псьменны чалавек плака над кнгай паэз. Не забыцца пра той журботны, цьмяны прадвясновы дзень, пра прасвятлелы воблк шэрага рабацяг, як, чытаючы голас, па складах, трымася, як дзця за бацькаву руку, парэпаным пальцам за кожны радок - каб, не дай Бог, не разлучыцца з тым родным светам, без якога так натамлася, так збалела яго шчырая душа!"

"Новенькая зямля" пачынаецца словам, якя дуць з самага сэрца, з самых патаемных куточка паэтавай душы:

Мой родны кут, як ты мне млы!.. Забыць цябе не маю слы!..

Перад нам разгортваецца цудоная прырода Наднямоння. Вось разам з атарам мы пераступаем па мосцку "крынчк вузенькае ложа", бачым дружную чародку дубо, маладых буслка, якх "пачынаюць вабць дал...". Прырода паэме адухоленая быццам жыве свам жыццём, яна выказвае настрой чалавека, пачуцц атара. Прырода - месца працы адпачынку любмых героя Коласа.

Паэт вельм люб лес, веда адметнасць кожнага дрэва паблзу сваёй сядзбы. Таму першым раздзеле атар апсвае лес асобныя дрэвы так, што яны быццам стаяць перад нашым вачыма, ды мы яшчэ й спрабуем падслухаць х размову:

Каля пасады леснковай Цягнуся гожаю падковай Стары, высок лес цянсты.
Здесь верх асны круглалсты Сплятпася з хвоям, з дубам,
А елк нахмуренным крыжам Высока небе выдзялялсь,
Таемна з хвоям шапталсь.

Вельм дакладна, яркм дэталям паэт малюе луг, як шырока раскнуся па абодва бак Нёмана. Чытаючы радк, прысвечаныя лугу, я яляю сябе сярод мурожных тра, адчуваю пах сонца, травки, лёгкя павевы цёплага ветрыку:

Эх, луг шырок!
Як жывы ты,
Праменнем сонейка залты,
Увесь 100ш перад вачыма...

Я. Колас люб навальнцу, тую, што бывае на Беларус, у якой "чуецца моц прастор". Люб сенакосную пару, кал самому можна пазавхацца з касою. Паэт упэнены, што ва см свеце няма рэчк, прыгажэйшай за яго родны Нёман. Я. Коласа радуе адвечная прырода, скрывая, да якой дакранулася рука чалавекастваральнка. Кал паэт бачьць несабраны раджай, няскошаныя луг, то яму становцца сумна: дзе ж гаспадар, чаму не прыйшо сабраць дары, якя паднесла яму прырода? наадварот, на душы паэта радасна весела, кал пару сабраны весь ураджай.
Новенькая зямля Якуб Колас - - сачыненне

Ды хба можна прыгадаць усе радк, прысвечаныя Коласам прыродзе? Зразумела, нельга. Ды й гэта не абавязкова. Галонае - зрабць правльную выснову. Якуб Колас пакну нам, свам нашчадкам, запавет: любць аховаць прыроду, мудра выкарыстоваць яе багацц, ствараць вакол сябе прыгожае, захапляцца дзным хараством, што знаходзцца вакол нас, але якое мы не зажды меем заважыць ацанць.