Беларуская литература. Необходимо эсэ по творению Мхася Стральцова "Сена на асфальце". 

Часта я пытаюся сябе: як мы сустрэлся чаму?

Памятаю, яшчэ кал вучылася школе, мне неяк не па-дзцячы хацелася смутку, таямнчага, незвычайнага лёсу. Прайшл гады - я спазнала смутак зразумела, што навучыцца смутку нельга, як нельга навучыцца радасц. На сё свой час. Яшчэ я ведаю цяпер, што з гадам душа цшэе, лагаднее, супакойваецца, але не засынае: яна, як раней, шукае радасц, тольк ведае жо, што хоча менна яе. Вось чаму я размышляю, што пасталелы чалавек большы рамантык, чым ён бы у раннм юнацтве. кал я зразумела гэта, я сустрэла цябе. Раней бы мы не сустрэлся, бо не зразумел б адно аднаго.

Памятаеш нашу першую сустрэчу?

Тою ранцай я заходзла да свах знаёмых па апельсны: яны недзе дастаюць х, произнес, што могуць дастаць мне. А я падумала, што добра будзе занесц х Лёльцы, сестрыной дачушцы: ты ведаеш, малой не вельм соладка жывецца. Сястра дано не ладзць з мужам, усё не можа дараваць яму нейкя мужчынскя грах - яны часта сварацца, а маленькое бегае ад бацьк да мац, не ведаючы, да каго хнуцца. А дзячынцы пяць год, яна такая сланая.

Той ранцай, памятаю, шла я паз кнатэатр. Памятаю, як пад ягоным дахам, недзе там, за шэрым калонам, зазята чырыкал вераб', унзе, ля вахода, прыбральшчыца шчыравала з дзеркачом, а на сцяне, над ёю, ружова блася, то святлеючы, то робячыся гусцей, трапяткая сонечная плямка. едлва-церпка пахла пылам. Я люблю, кал пахне пылам, а тую вясновую ранцу вулца благоухала яшчэ свежым булкам, духмянай кавай, цвярозлвым халадком маладой зялёнай лстоты. Я пацху шла сабе тратуарам глядалася аблччы нячастых прахожых. Ты ведаеш, ты, можа, прыкмяча гэта сцшанае, смужлва-мройнае ззянне, што бывае вясной на тварах у людзей, на тварах, ледзь кранутых першым загарам? Такое яшчэ можна заважыць, зазрнушы чалавеку твар, кал на вулцы цх цёплы дождж. А ты заважа, што дождж хораша лёгка думаецца, а на душы бывае так ясна светла?

У тую ранцу ты бы так спакойны, стомлена-цх нейк, усмешлвы лагодны. ты так забавна па-дзцячы лёгка тады гавары. Памятаеш, кал я рассыпала на рагу вулцы апельсны ты немаведама адкуль нахапся х падбраць?

Усё нбы тую ранцу спрыяла таму, каб мы сустрэлся з табою.

А якая была тады вясна! Дзе тольк не был мы з табою тою вясной! У дождж да позняй ночы праседжвал мы скверах, накрышыся твам пнжаком, , памятаеш, кольк разо пачынал думаць пра тое, каб некуды з'ехаць, далёка-далёка, у таямнчыя нкому не даступныя мясцны. Што за жаданн был нас, няжо каханню трэба, каб был тольк яно цэлы свет? Мы куплял на вакзале блеты сё рона на як цягнк - кольк незнаёмых вёсак, рэчак, лясо палян неспадзявана адкрыл мы так для сябе. А кнатэатры на скранах горада - старыя, са скрыпучым лакам, з вышараванай нагам, выбтай да ямак падлогай? А сеансы, на якх ад суседа па лацы часам нясцерпна благоухала гарэлкай, у час якх рвалася лента раблася цёмна, хоць выкал вока, тады зале счынался свст, крык, не вельм далкатныя жарты. Нхто не веда там нчога пра нас, гэта было прыемна, як, мусць, прыемна было якому-небудзь прынцу са старога рамана, пераапранутаму жабраком.

А потым у нас пачался нелады. Ты як бы помсц за нешта мне, як бы знарок старася абразць мяне - як ты бы жорстк той жа час нейк разгублены сваёй халоднай зласлвасц. Мне было з табою так цяжка. Навошта ты раб гэтак?

Тольк пазней я здагадалася, што ты ранава мяне, што ты баяся мяне страцць. тады, зразумешы, я даравала табе сё.

Гэта было жо летам, пасля таго як я паехала з нашага горада, сказашы, што мы надакучыл адно аднаму, што нам трэба адпачыць, пабыць на адзноце, разабрацца свах пачуццях.

Я паехала тады да цётк, у цх зялёны гарадок - былы абласны цэнтр. Мне якраз трэба было гэта - цшыня, вузкя вулцы, гаршк з кветкам, падвешаныя да лхтарных слупо, санлвыя жанчыны кёсках з газетам. Усё ординарна, зразумела трошк сумна. нхто не здзвся б, каб аднойчы на вулцы паявлся хоць бы козы.

У тым горадзе ёсць рака, а яе за горадам, ля невялкай вёск, упадае, вылваючыся тры ручвы, неглыбокая халодная рэчка. Над правым ручвом - пясчаны бераг, парослы лазой, за м - гара з шатрыстым цёмным соснам.

Кожны дзень я хадзла на тую рэчку купацца.

Ляжыш на беразе - трымцць, снуецца шырокх ручвах вада, бялеюць на рачных астраках камни, сняя тамлвая смуга всць над вадою там, дзе робць паварот рака, дзе пад гарой насыпанага самазвалам пяску ракоча пад'ёмнк, грузячы баржы. Хлапчук з берага ловяць вудам рыбу. У полудзень заходзяць у рэчку каровы, стаяць у вадзе, махаючы хвастам, - плыве, пялёхкае рака, павол плыве час, цягучы, як гул конка у вушах.