Вудгук на любы верш максима багдановича

Яе так мусць ашчаджаць сёння адважны, пригодны, родны чалавек; усюды пад спрадвечнаю "Пагоняй" наша нва й песня ажыве. А. Русецк У 1913 годзе Максм Багдановч напса верш, якому было наканавана стаць патрыятычным гмнам нашай Бацькашчыны. Ён прысвечаны смвалу адзнства нашай нацы старажытнаму знаку "Пагоня". У м на лаканчнай мове геральдык адлюстравана ся сланая мужная гсторыя беларускага народа. Упершыню пра гэты герб паведамляецца беларуска-лтоскм летапсе каля 1270 года. Старажытны славянск смвал, як першапачаткова знк як княжацк гарадск Наваградку, хутка 100 знакам Вялкага княства Лтоскага. Вось як хораша пша пра гэта М. Багдановч: белай пене праносяцца кон, Рвуцца, мкнуцца цяжка хрыпяць... Стараданяй Лтоскай Пагон Не разбць, не спынць, не стрымаць. Пагоня невыпадкова набыла для нас, беларуса, выключнае значэнне: на нашу зямлю часта прыходзл нязваныя госц, несучы ёй ярмо разбурэнне, сеючы смерць. Таму яшчэ з часо Усяслава Чарадзея снава так звычай: пасля нападу ворага на паселшча се мужчыны, што магл трымаць зброю, павнны был дагнаць ворага паквтацца з м за забтых супляменнка. Гэты звычай ме назву пагон. Штуршком, як натхн паэта на напсанне твора, паслужыла выява "Пагон", змешчаная на Вострай Браме Вльн: Тольк сэрцы трывожным пачую За крану радзмую жах, спомню Вострую Браму святую ваяка на грозных канях. Коннк мчацца з свой данны на дапамогу сённяшняму беларусу, на барацьбу са здраднкам, адшчапенцам, з тым, хто выракаецца сваёй Айчыны, цураецца роднай мовы: "Бйце сэрцы х бйце мячам, Не давайце чужынцам быць!" заклкае паэт вершнка. Сам вобраз узброенага коннка васабляе нашых мужных герачных продка, якя крывёю жыццём заплацл за свабоду Радзмы. Некальк дзесятка харугва мел на свах штандартах герб пагон Грунвальдскай бтве, з пагоняй змагался яны супраць Маскоскай арм 1514 г. пад Оршай, смвалам нацыянальна-вызваленчай барацьбы стала яна час пастання 186364 гг. Заклкаючы да помсты адрачэнцам, паэт усё ж не выключае для х магчымасц даравання. Але яго можна купць тольк коштам уласнага жыцця. Лепш памерц за сваю Айчыну, чым быць яе ворагам такая думка закладзена падтэкст наступных сло, звернутых да Радзмы: Ты прабач.Ты прым свайго сына, За Цябе яму мерц дазволь!.. У заключных радках свайго верша М. Багдановч выказвае цвёрдую веру непераможнасць нацыянальнага духу, у ясную будучыню свайго народа: Стараданяй Лтоскай Пагон Не разбць, не спынць, не стрымаць. Так, у невялкм вершы паэт акумулява усё мнулае нашага народа, паказа, якм шляхам павнна сц Беларусь да сваёй светлай будучын. Гэты твор нбы злучае се мнулыя эпох з нашым сённяшнм днём. Ён заклкае нас быць верным сынам дочкам свайго народа, гнаць ворага прэч з роднай зямл ашчадна заховаць тую спадчыну, якую пакнул нам прашчуры якую павнны мы перадаць свам нашчадкам.