Вобраз Стипаниды у аповесци Сотникау В.Быкау

У аповесц "Сотнка", як большасц твора В. Быкава, узнмаецца праблема асабстай адказнасц чалавека за лёс ншых людзей, высвятляюцца прычыны маральнага падзення, здраднцтва адных духонай велчы, высакароднасц другх. Атар даследуе пытанне, на што здольны чалавек ва мовах, "кал магчымасц абаранць жыццё вычарпаны м да канца прадухлць смерць немагчыма". Цэнтральным героям аповесц з'яляюцца партызаны Сотнка Рыбак. У барацьбе з ворагам яны не навчк. Отпрыск героя грамадзянскай вайны, камандзр батарэ Сотнка ваява на фронце, трап у палон, цудам вырвася з яго прадожы барацьбу партызанскм атрадзе. За плячыма старшыны стралковай роты Рыбака франтавыя ба, акружэнне, удзел у партызанскм руху. Лёс асаблва зблз героя твора пры выкананн задання па здабычы для партызан харчо. дучы на выкананне задання, яны па-рознаму рэагуюць на будучую небяспеку, здаецца, што дужы, энергчны кемлвы Рыбак больш здольны на подзвг, чым фзчна слабы хворы Сотнка. Але кал Рыбак, як сё жыццё "хтрася знайсц як-небудзь выхад", унутрана гато да здрады, то Сотнка да апошняга здыху застаецца верным абавязку чалавека грамадзянна. Героям твора не далося выканаць апошняе партызанскае даручэнне: яны трапл пад абстрэл палцая , хаваючыся ад х на гарышчы хаце Дзёмчых, был зяты палон. Перад смяртэльнай пагрозай Сотнка Рыбак паводзяць сябе адпаведна свам характарам дэйным перакананням. Сотнка з гонарам праходзць праз цяжкя выпрабаванн самай бесчалавечнай стуацы застаецца чалавекам, адданым Радзме, верным свам высакародным дэалам. Ён, безумона, жада бы загнуць у ба амаль "ужо зайздросц тыщам тых шчаслца, што знайшл собственный канец на шматлкх палях баё". Але гэта стала немагчымым. таму ноч перад пакараннем Сотнка думае не пра сябе, а круецца высокм маральным прынцыпам, думае пра тое, як выратаваць Дзёмчыху старасту Пётру. Запатрабавашы следчага, ён заяв: "Я - партызан, астатня здесь н пры чым". На жалко, гэта прызнанне не падзейнчала на ката: ранцай з пяц падрыхтаваных для павешання петля засталася свабоднай тольк адна, прызначаная для Рыбака. Паводзны Рыбака крытычнай для яго жыцця стуацы ншыя. Не будучы нягоднкам, перакананым здраднкам ворагам, ён хоть каким магчымым сродкам (нават смерцю таварыша) хоча захаваць жыццё. Рыбаку здаецца, што, засташыся жывым, ён зможа ашукаць ворага, уцячы да партызана прадожыць там далейшую барацьбу з акупантам. Аднак стуацыя, у якой апынуся герой твора, вымушае яго крок за крокам дагаджаць ступаць каварнаму бязлтаснаму ворагу, хтраваць выкручвацца перад м, думаць тольк аб сабе, гнараваць нтарэсы ншых , нарэшце, скаццца духоную бездань. Зразумешы жахлвасць свайго здраднцкага становшча, Рыбак спрабуе павесцца (у прыбральн), але гэтаму перашкодзл абставны. тады герой твора спрабуе апрадаць свае дзеянн, внавацць за гэта не стольк сябе, кольк жорсткя ваенныя мовы, ненавсны вайсковы лёс нават Сотнкава, хвароба раненне якога нбыта паслужыл аснонай прычынай х палону. Аповесць "Сотнка" вызначаецца глыбокм фласофскм роздумам аб жыцц смерц, аб чалавечым абавязку гуманзме, якя несумяшчальныя з хоть каким праявам эгазму. Паглыблены псхалагчны аналз кожнага дзеяння руху героя, кожнай х думк слова - адна з вызначальных рыс твора. Вялкая духоная моц Сотнкава заключаецца тым, што ён, пасталены перад выбарам жыцця смерц, здоле прыняць смерць тым самым паказа велч чалавечага духу, нязломнасць характару, непахсную веру будучыню людзей.