Анализ верша А. Куляшова "Мая Бесядзь"63 бала

Спадарожнчаючы нам з дзяцнства, са школьных год, паэзя А. Куляшова нязменна хвалюе актынасцю дэйнага пошуку, багаццем дасканаласцю мастацкх вобраза, сагравае сваёй непадробнай чалавечнасцю, наталяе прагу хараства, пса пра творчасць А. Куляшова У. Гнламёда.

А. Куляшо пача друкавацца з 1926 г. Першы зборнк Росквт зямл бы прыхльна сустрэты той час. У м выяляецца эмацыянальнае светаадчуванне рамантычнага юнака.

Новы крок у творчым развцц А. Куляшова пазначаны 30-м гг. У вершах Воблака, Ранак, Плыла, цалавалася хмара з зямлёй, Мая Бесядзь А. Куляшо па-сапраднаму звярнуся да чалавечай душы, прыйшо да арыгнальнай, самабытнай творчасц, да прастаты глыбокага фласофскага роздуму, да шырокага абагульнення, у якм моцна аб'яднаны думка пачуццё паэта.

У вершы Мая Бесядзь паэт адкрыта выяляе свой эстэтычны дэал, выказвае свае адносны да творчасц, да жыцця, да людзей. Ён выкарыстовае народнае паданне аб тым, што рэк птушкам створаны. I кал маленькя на выгляд птушк капал рэчышча, адносячы дзюбах мяшэчк з выкапанай зямлёй, каня гуляла здзекавалася з нястомных працанко. Птушк праклял каню, з той пары лятае яна над рэкам просць пць, канаючы летку на спякоце. Лрычны герой не хоча нагадваць каню, ён ставць сябе на месца самаадданых птушак-працанко. Як яны, ён упарты, не кне пачатай справы, будзе крышыць каменне, разграбаць пяск, капаць рэчышча ласнай рак не заспакоцца, пакуль не давядзе справы да канца, пакуль не заблшчыць вясёлая рачулка. Гэта рачулка яшчэ не Волга нават не Кама, а родная Бесядзь, што працякае на радзме Куляшова. Вось такая пазцыя грамадзянна паэта. Ён сцплы свах мкненнях, не пераацэньвае свой талент, жыве, усведамляючы, што тольк справах гарачых куецца бяссмерце:

Бо прагай да працы ахоплены часта я, I сэрца абпалена смагай радка, Бо жыць не волшебнику, Як каня няшчасная, Кропляй дажджу з лесавога лстка.

Некаторыя вершы, напсаныя 30-я гг., не пазбаелены дэкларатынасц, фармальнага падыходу да адлюстравання рэчаснасц. Атар паэтызуе радасць жыцця, духоную велч маральную слу чалавека, яго адданасць Радзме гатонасць служыць ёй да апошняга дыхання (100ць на злесс дом, Ранак, Карусель, Бюро даведак).

У пасляваенны час творчасць А. Куляшова вызначаецца сталасцю, глыбокм фласофскм зместам, пльнай увагай да духонага свету чалавека (зборнк Новая кнга, Хуткасць). У гэтым сэнсе вельм паказальным з'яляецца верш Спакойнага шчасця не зычу нкому.... Гэта верш-споведзь. Ён складаецца з дванаццац радко, у кожным з якх ставяцца пытанн: ц патрэбна чалавеку маланка з громам (а якая ж без х навальнца?), пякучая смага, моцнае пачуццё, лес, зязюля? Усё, што акружае чалавека, вартае яго ваг, бо сё гэта ёсць жыццё, неспакойнае, нялёгкае, складанае. Паэт не прымае лёгкага шчасця, таго янага дабрабыту, якм жыве абывацель. Ён жадае се свае пачуцц перадаць людзям, захапць м чалавечыя сэрцы.

Да фласофскага цыкла адносцца невялк памерам верш Я хаце абавязаны прапскаю.... Лрычны герой яго см на свеце абавязаны роднай хаце. I самае галонае ён абавязан кожнай рыскаю, дралянай лыжкаю, глнянай мскаю мац, якая нарадзла выгадавала яго. Яго каран ад зямл, працы, Айчыны. Сам лрычны герой з'яляецца выразнкам сумлення чалавека, як час вайны 100 салдатам, каб адстаяць незалежнасць сваёй Радзмы. I ён мае права сказаць:

Я матчын спе, я матчыны трывог, Я матчын гне, як става на ног, Гна смерць на Захад... Дымлся сям франто дарог За мной, як дынамтныя шнуры.

Глыбокм роздумам над лёсам свах сучаснка, людзей пасляваеннага пакалення, сумным, элегчным настроем прасякнуты вершы Перад падарожжам Салдата веку, што на строгих цэлях.... Лрычны герой першага верша пражы складанае жыццё, пакуты свзной легл яму на скронь. Але ён не абпался жорстка сам, не ачарсцве (не лёд душы, а боль пякучы я прагны кдаю агонь), не пераста змагацца супраць бездухонасц, несправядлвасц. Яго дарожны дух куецца для новых змагання, для горных круч, для хваль высокх, для самых строгих заврух.

У лрыцы А. Куляшова 6070-х гг. выявлся вялкя духоныя фзчныя мажлвасц чалавека прага дзейнасц, адчуванне сваёй асабсвор велчы вартасц, адказнасць за цяжкую пасаду паэта, за лёс Айчыны, разуменне сутнасц гстарычных падзей сеагульнай сувяз

Паэт вымярае собственный час не гадзнам, а шляхам, дарогам, кламетрам, стагоддзям. I таму лрычны герой верша адчувае сябе на памльярдным кламетры памж наступным былым, мльёны лёса змяшчаюцца яго яшчэ да дна не вычарпаным лёсе. I самому паэту здаецца, што за плячыма яго не пяцьдзесят гадо, а пяць стагоддзя самае маленькое, таму ён неустрашима працягвае гарачую руку з дваццатага трыццатае стагоддзе.