короткое содержание вораги

Вораг У апавяданн Вораг сутыкаюцца прадстанк 2-ух супрацьлеглых лагера: з аднаго боку, памешчыца Нна Купрыянава, з другога отпрыск селянна, старшыня павятовага ЧК Гуторск. Памешчык яго дачка падтрымлвал кранка мясцовай банды белагвардзейца Зарубу. Нна Купрыянава кахала Зарубу, але здрадзла яму - здала яго ладам у абмен на жыццё свайго бацьк. Зарубу растралял, а бацьку - старога Купрыянава адпусцл. Нна сустракаецца з Гуторскм, але яна адмаляе быць яго жонкай. Расказвае усё, называе яго свам ворагам (зразумела класавым). Гуторскаму яе шкада, але ён разумее, што усё ветхое вымятаецца, выкдваецца.ю як непатрэбнае смецце. Расчыняецца дарога к новаму... пастае новае жыццё - здаровае, свежае, магутнае.... Гуторск змагаецца супраць свету, як выхава Нну, але не меншай ступен ён змагаецца з самм сабою. Свет Купрыянавых варожы яму сёй сваёй сутнасцю, а ён палка кахае Нну, яго неадольна (яшчэ з дзяцнства) цягне да яе, а значыць, х свет. Не выпадкова герою здалося, што з-за сёй гэтай складанасц адносн са светам Купрыянавых ён паступова пачынае адрывацца ад працогола народа, здраджвае свам класавым нтарэсам. Нна Купрыянава не адказала Гуторскаму заемнасцю, не пайшла за м. Але ёй самой ужо дзе барацьба старога новага. Панская костка (так яна называе сама сябе), Нна аднойчы прызнаецца Гуторскаму: Я знаю, што стары лад не вернецца, не можа вярнуцца, бо ён несправядлвы, злачынны. Я й не хачу яго... прынамс, мой розум не хоча... Але ёсць нешта глыбачэйшае, падсвядомае, што кладзена прыродай. Гэта нешта дремаввае мяне, круе мам чынкам.... Унутраныя перакананн Нны не даюць ёй пераступць пэную мяжу сумлення, яна робць апошн крок страцшы бацьку, Зарубу, адмаляе каханн Гуторскау разам з гэтым губляе блет у новае жыццё. Гуторск не адступся ад свайго выбару нават пасля таго, як даведася, хто для Нны даражэй за сё, мо даражэй за жыццё. Гэта атаман банды Заруба, за якм дано палююць чэксты на чале з Гуторскм. Кпе ён непамернай злосцю, ненавдзе шчаслвага пераспешнка, ранава, а Нну каха моцным, палкм каханнем. Цяпер яшчэ больш, як даведася, што яна належыць иному.... Пачуццё роспачы адчаю Гуторскага ад нязбытнага без узаемнасц кахання генерыруюцца разваг самааналз: Ён светла вызначы сваю хваробу, знайшо яе каран, яе прычыну. Ён адарвася ад народа, адышо ад яго. Патрац звязак з яго жыватворчай глебай. Нны шкада, дужа шкада, але яго палохае гэткая толика, як Нны Купрыянавай, толика пажоклых, адарваных ад дрэва л100. Такая доля яго разуменн смерць. Ён схамянуся, рашы лячыцца, пакуль не позна, ад сваёй хваробы. Рашы вярнуцца, злцца з працоным народам, набрацца сл жыватворных, замацаваць сваё права на новае жыццё. З верай у новае, здаровае, свежае, магутнае жыццё, якое закрасуецца краскам мнагацветным, Гуторск едзе на новае месца у Чырвоную Армю. Ён верыць, што новым жыцц не будзе гэтых адсклёпка, гэтых пажоклых л100 старога, гнлога, забуранага навальнцай дрэва... Пацьмеюць, пагнюць, спарахнеюць, знкнуць, як дым пад павевам свежага ветру...