Верш Максима Багдановича Санет, анализ, а лучше вобразна выяуленчыя сродки

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Псаць водгук на верш засёды складана, ды з кожнага правла ёсць выключэнн. I Санет адносцца да х: ён пераклкаецца з многм творам беларускай лтаратуры. Чытаючы твор, я мусорнаю верш Н. Арсенневай Летуценн, бо здесь уздымаюцца падобныя пытанн. Але Санет мае больш глыбок сэнс. У м чуваць любо атара да Радзмы, да мовы, да мнушчыны, надзея на будучае. У вершы праходзць чатыры розныя тэмы. Але яны заемазвязаны. Н адна з х не можа снаваць без другх. А х злццё яляе сабой закончаную думку.

На першым плане вершы праходзць тэма Радзмы. Людз кажуць: Дарагая скрывая хатка, дзе радзла мяне матка; дараг той куток, дзе рэзан пупок. Але Санеце Радзма гэта не тольк твой родны горад або вёсачка. Радзма гэта твая Бацькашчына. Радзма гэта твая свядомасць, стан тваёй душы. Эдуард Валасевч лаканчна выказвае свае думк. Радзму ён разумев па-свойму, не падбрае да яе звышаных эптэта. Ён успрымае яе таковой, якая яна ёсць. Дарагая Айчына... Так кажа атар. Коратка трапна. Ён не апсвае яе прыгажосц. Атар дае нам магчымасць самм адчуць Радзму вялкую радзму малую. Радзма вялкая гэта наша крана. Радзма малая гэта месца, дзе ты нарадзся. Мы яляем яе прыгажосць: жарук над полем ранцай сала каля рак вечары, спякотнае сонейка летам ярка-марознае узмку, пах сена, смутак развтання з родным кутком радасць вяртання. Э. Валасевч катэгарычна сцвярджае, што мы ндзе не будзем мець шчасця. Тольк на Радзме.

Але немагчыма понае разумение Радзмы без любов да мовы. Сла роднай мовы иная тэма верша. Паэт парановае моц роднага слова з карэнням дрэ заклкае нас да вяртання да роднай мовы. Ён перасцерагае нас: кал дрэва страцць каран, яно страцць апору не зможа больш красаваць на зямл. Так народ. Кал ён забывае мову, ён страчвае культуру, гсторыю, мнушчыну, ён вымрае. Ф. Багушэвч некал пса, каб не забывал мы мовы напай беларускай, бо начай памрэм. Лаканчны стыль псьма Э. Валасевча падкрэслвае магутнасць мовы. Яго парананне вельм трапнае: мова гэта дрэва, кожны лсток якога гэта слова. Кожны чу, як шэпчуцца памж сабой лсты. Адзн кажа нешта ласкава-млагучнае, друг адрыв100-сур'ёзнае, трэц звонка-жартонае. А х сугучча стварае густы шум, як паказвае велч дрэва. Так наша мова. Кожнае яе слова гучыць па-свойму. Словы злваюцца, утвараючы непаторнае гучанне нашай роднай, млагучнай мовы.

Любо да Радзмы, родная мова... Побач з гэтым словам трэба паставць яшчэ адно. Гсторыя. Без ведання яе мы не можам лчыць сябе грамадзянам. Гсторыя мнушчыны гэта трэцяя тэма Санета. Паэт сцвярджае, што мы нкол не цурался сваей гсторы. Беларусы шматпакутны народ. Мы павнны памятаць, што наша пчасце здабыта жыццём крывёю нашых продка.

З гсторыяй неразрына звязана чацвёртая тэма верша. Гэта тэма нашага сучаснага будучага. Яна гучыць як вынк, як абагульненне. Здесь Э. Валасевч вельм дакладна выкарыста прыметнк новы. Так, мы, дзец, будзем ствараць менавта свет новы на планеце. Так свет, у якм кожны чалавек будзе любць сваю крану, ведаць яе гсторыю мову, будзе паляпшаць жыццё.

Абагульняючай тэмай верша, на мой погляд, з'яляецца тэма сувяз пакалення. Во паэт кажа пра Радзму, мову, гсторыю не так для тых, хто сразу жыве, а больш, напэна, для тых, хто прыйдзе потым, хто будзе будаваць новае жыццё.

У Санеце мне чуецца схаваны поклч. Э. Валасевч нбы заклкае будаваць будучыню на моцных падмурках гсторы.

Верш мае цкавую будову. Акрамя перамяжовання тэм, я заважыла яшчэ адну рысу. Атар спачатку рашуча аб нёчым заяляе тольк потым дае тлумачэнне свам словам. Так, ён кажа, што мы не павнны цурацца мовы роднай. Потым ён нбы патлумачвае, што наша сла годнасць трымаецца на ей. I так у кожным с лупку.

Санет абудз у маёй душы розныя думк. Але сярод х ёсць самая выразная, самая моцная. Яе я хачу перадаць усм тым, каму неабыякавы лес нашай краны. Я хачу сказаць, што не павнна болын патарыцца абыякавасць наша да сваей Радзмы культуры. Я не хачу, каб туга па дарагой Айчыне, але жо страчанай, крочыла след у след за нам.