Чым засмучана мац-гара? Як пра гэта гаворыцца творы?

Мац крынцы гара была засмучна тым, што:

Але часы змянялся часам нейк смутак ахоплва гару. Тады яна агортвалася сваю намёткаю аб нечым моцна тужыла. Нхто не веда, якя прычыны засмучал гэтую благую горку. А гара-мац, як вдаць, думала аб далейшай дол свае дачк. Чулае матчына сэрца адгадвала тое, чаго так часта не можа прадбачыць нават сталы розум, узбагачаны веданнем зя мо жыцця.

Млая дачушка! Дано я заважаю, што зямл дзеецца штось нядобрае. Чуе маё сэрца, што нейкая сла рыхтуецца павясц цябе па иной дарозе.

Я мушу перасцерагчы цябе, дачушка, зно произнесла гара. Наперад ты блага падумай, а жо тады выбрай собственный лёс. Нхто, дачушка, не можа стрымаць твайго жадання, ты пойдзеш туды, куды цябе так цягне твая цкавасць. Ты пойдзеш у друг бок, у другя кра панясеш сваю ваду. Прада, ты спаткаеш шмат новых зя, угледзш тое, што табе не снлася. Але памятай, дачушка, успомнш ты сваю ветхую матку, успомнш аксамты твах беражко залатое сваё дно, моцна-моцна пацягне цябе сюды, бо сярод чужынца ты згубш собственный воблк, сатрэшся з твару зямл. А я здесь буду стаяць адна, туга разлук з табою высушыць маё сэрца. Ты паглядз, вунь там, бачыш, стаяць горы, а на х расце лес. Гэта сё мае сваячк, не сягоння-затра яны, таксама як я, дадуць пачатк новым крынчкам. Яны будуць бегчы сюды, кал б ты пачакала, дык яны зллся б з табою: нахл зямл якраз дзе гэты бок. Тады б вы стал магутнай ракою, гурце для вас не ужасна было б каццца свет: вас нхто не адолее, вы не страцце сябе на чужыне. Вы б ажывл весь гэты край, ён 100 бы багатым на зайздрасць чужынцам.