Продовження твору гуси лебед летять

Жыл мужык ды бабушка. У х была дачка ды сынок маленьк.

- Дачушка, - гаварыла мац, - мы пойдзем на працу, беражы братк! Не хадз са двара, будзь разумны - мы купм табе хустачку.

Бацька з мац сышл, а дачка забылася, што ёй загадвал: пасадзла братк на трацы пад акенца, сама пабегла на вулцу, зайгра, загуля.

Наляцел гус-лебедз, падхапл хлопчыка, занесл на крылах.

Вярнулася дзячына, як бачыць - братца няма! Ахнула, кнулася туды-сюды - няма!

Яна яго клкала, слязьм залвалася, причитывала, што благое будзе ад бацьк з мац, - братка не адгукнуся.

Выбегла яна чыстае поле тольк бачыла: кнулся удалечын гус-лебедз прапал за цёмным лесам. Здесь яна здагадалася, што яны панесл яе братк: про гусей-лебедзя дано шла благая слава - што яны дурэе, маленькх дзяцей выносл. Кнулася дзячынка даганяць х. Бегла, бегла, убачыла - стаць печ.

- Печка, печка, скажы, куды гус-лебедз паляцел?

Печка ёй адказвае:

- З'еш майго жытняга пражк - скажу.

- Буду я жытняй прог ёсць! У майго бацюшк пшанчныя ня едятся ...

Печка ёй не произнесла. Пабегла дзячынка далей - стаць яблыня.

- Яблыня, яблыня, скажы, куды гус-лебедз паляцел?

- спяваеш майго лясной яблычка - скажу.

- У майго бацюшк садовыя ня едятся ...

Яблыня ёй не произнесла. Пабегла дзячынка далей. Цячэ малочная рака ксялёвых берагах.

- Малочная рака, ксялёвыя берага, куды гус-лебедз паляцел?

- спяваеш майго простага киселька з малачком - скажу.

- У майго бацюшк сливочки ня едятся ...

Дога яна бежала па палях, па лясах. Дзень хлцца да вечара, рабць няма чаго - трэба сц дадому. Раптам бачыць - стаць хатка на курьей ножцы, аб адным акенцы, вакол сябе паварочваецца.

У хатцы ветхая бабушка-яга прадзе кудзелю. А на лавачцы сядзць братка, гуляе срэбным яблычкам.

Дзячынка вайшла хатку:

- Добросердечны дзень, бабуля!

- Добросердечны дзень, дзячына! Навошта на вочы з'явлася?

- Я па мохам, па балотах хадзла, сукенка измочила, прыйшла пагрэцца.

- Сядай пакуль кудзелю прасц.

Баба-яга отдала ёй верацяно, а сама пайшла. Дзячынка прадзе - раптам з-пад печк выбягае мышка кажа ёй:

- Дзячына, дзячына, дай мне кашк, я табе добренькое скажу.

Дзячынка дала ёй кашк, мышка ёй произнесла:

- Бабушка-яга пайшла лазню тапць. Яна цябе вымые-выпарыць, у печ пасадзць, засмажыць з'есць, сама на твах касьцях пакатаецца.

Дзячынка сядзць н жывая н мёртвая, плача, а мышка ёй зно:

- Ц не чакай, бяры братк, бяжы, а я за цябе кудзелю попряду.

Дзячынка зяла братк пабегла. А бабушка-яга падыдзе да акенца пытаецца:

- Дзячына, прядешь ц што?

Мышка ёй адказвае:

- пасму, бабуля ...

Баба-яга лазню зацеплм пайшла за дзячынкай. А хатцы няма нкога. Бабушка-яга закрычала:

- Гус-лебедз! Ляцце пагоню! Сястра братца отобрала! ..

Сястра з браткам дабегла да малочнай рак. Бачыць - ляцяць гус-лебедз.

- Рэчка, матушка, схавай мяне!

- спяваеш майго простага киселька.

Дзячынка паела дзякуй произнесла. Рака схавала яе пад ксялёвых беражком.

Гус-лебедз не бачыл, праляцел мма.

Дзячынка з браткам зно пабегла. А гус-лебедз вярнулся, ляцяць насустрач, вось-вось бачаць. Што рабць? Бяда! Варта яблыня ...

- Яблыня, матухна, схавай мяне!

- спяваеш майго лясной яблычка.

Дзячынка хутчэй з'ела дзякуй произнесла. Яблыня яе засланла галнам, прыкрыла лстам.

Гус-лебедз не бачыл, праляцел мма.

Дзячынка зно пабегла. Бяжыць, бяжыць, ужо недалёка засталося. Здесь гус-лебедз бачыл яе, загалёка - налятаюць, крылам б'юць, таго глядз, братк з рук вырвуць.

Дабегла дзячынка да печк:

- Печка, матушка, схавай мяне!

- спяваеш майго жытняга пражк.

Дзячынка хутчэй - пражок рот, а сама з браткам - у печ, села вусцейкам.

Гус-лебедз палётал-палётал, пакрычал-пакрычал н з чым паляцел да бабы-яг.

Дзячынка произнесла печы дзякуй разам з браткам прыбегла дадому.

А здесь бацька з мац прыйшл.