Анализ верша. " Жывеш не вечна чалавек". Очень безотлагательно!!! Заблаговременно спаибо.

  Навошта людзям дадзена жыццё? Каб ординарна прайсц праз яго, як па лесвцы, ад дзяцнства да старасц, ад нараджэння да смерц? Каб загарэцца, як лхтар, хутка згаснуць, адысц нябыт? 
     Не ординарна так чалавек прыходзць у свет, крочыць па м, пакдаючы ласныя сляды, як бяграфю свайго жыцця, ды пшацца яна па-рознаму. Ёсць адбтк твах крока ад уласнай хаты да суседняй, але х хутка зацярушыць снег, усё схавае пад свам халодным абрусам нябыт. Ёсць сляды, якя пакдае чалавек тольк на помнку: дзве даты працяжнк памж м, а за м адзноцтва цемры. 
     Але ёсць ншыя сляды. Маленьк прамежак часу адводзцца на наша жыццё, а адноснах да космасу наогул ён зводзцца адно мгненне. I, на маю думку, пражыць гэта мгненне трэба так, каб пакнуць собственный след, ясны глыбок, у сэрцах людзей, на сэрцы Зямл. след гэты называецца памяццю, тольк ёй падаравана вечнасць. 
     Усе твае добрыя справы не на карысць сабе, а дзеля ншых, зробленыя не за плату, а па жаданн сэрца, дога жывуць, гараць нязгасным полымем паваг дзячнасц. Гэтыя справы сляды, якя называюцца памяццю человеческой, што дапамагае табе, падбадзёрвае цяжкя хвлны, у жыццёвую сцюжу, бо вяртаецца да твайго сэрца бумерангам, нясе на свах крылах слу дзячнасц ншых людзей, якм ты калсьц працягну руку падтрымк, а, магчыма, проста падарава светлую смешку надзе. 
     Кожны чалавек павнен зразумець адну ординарную сцну: ён не вечны на гэтым свеце. Жыццё можа абарвацца всякую хвлну, таму трэба задумацца зараз: а што ты зраб за гэты маленьк прамежак часу? 3 якм сэрцам ты прыйдзеш на трибунал свах дзядо прадзеда?