Сочинение на тему : драма раскиданае гняздо"

Напсаны твор на аснове факта з жыцця сям' дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзвл адабра зямлю хату. Асэнсоваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Я. Купала паказа у творы цяжк шлях беларускага сялянства пошуках страчанай бацькашчыны, зямл вол. У цэнтры п'есы сям'я Зяблка, прозвшча якой асацыруецца з галечай абяздоленасцю. Лявон Зяблк амаль 5 гадо судзцца з панчом за кавалак зямл хату. Чалавек з зямлёй зрастаецца, як гэта дрэва: ссячы дрэца засохне, адбяры чалавека зямлю згне, так асноны жыццёвы прынцып героя п'есы. Без зямл ён не яляе свайго снавання кал судовую справу выйграе панч, Лявон, даведзены да адчаю, канчае жыццё самагубствам.

Жонка Лявона Марыля гэта вынослвая, самаахвярная сялянка-пакутнца. Пасля смерц супруга яна роспачы, не ведае, дзе шукаць паратунку, як накармць абагрэць дзяцей. Спрабуе гаварыць Сымона пайсц на службу да панча. Падумай, адпусцся, выкнь гордасць з сэрца паслухай матк!.. Пакарыся ты м, яшчэ не позна!, просць яна отпрыска. Але Сымон адмаляецца ад прапановы. Надзе ж на дачку Зосю, якая хоча свам каханнем да панча дапамагчы родным, Марыля не бачыць. Тлумачачы сваё трагчнае становшча воляю Господа, мац шые жабрацкя торбы.

Па-ншаму адносцца да складанай жыццёвай стуацы старэйшы отпрыск Зяблка Сымон. Гэта свабодалюбвы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абаранць сваю чалавечую годнасць, заступцца за ншых. Свайго крыду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагам перакулся, гаворыць ён. Зоська Незнаёмы парановаюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: Птушкаю-арлом быць бы табе лётаць па паднябесс, як лётае вецер гэты вольны!

Вобраз Сымона пададзены развцц. Спачатку ён, як яго бацька, спадзяецца на справядлвасць суда закона. Упэнены сваёй праваце, ён, кал дваровыя людз заворваюць пасевы, з сякераю руках баронць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлвы парты, Сымон хоча дабцца прады ласным слам. На бацькавай колдунле ён дае присягу жывым не сысц з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда.., хай б'юць, рэжуць, катуюць. На прапанову мац скарыцца, пайсц да панча на службу Сымон рашуча адказвае: Пакарыцца?.. Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапць сябе, цябе, нас усх у няволю м на век вечныя запрасцца вечнае рабства, з якога выхаду нкол не знойдзем н мы, н тыя, што пасля нас рабства спадчыну атрымаюць. Прымрыцца з панчом для Сымона гэта здрада, адступнцтва. Становцца зразумелым, чаму герой так требовательна асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панчом аддала сябе на загубу, на глум вечны.

Шлях да актынай дзейснай барацьбы Сымон адшука не адразу. Пераканашыся марнасц намагання свам слам дабцца справядлвасц, Сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых сло, што трэба розумам ваяваць, а не тапаром. Пад уплывам перажытага (смерц бацьк, страты зямл хаты, ганьбы Зоськ), а таксама агтацы Незнаёмага погляды галогола героя драмы на шлях вызвалення з нявол мяняюцца: I я розумам буду ваяваць другх вучыць да гэтае вайны. Годзе крыды, годзе няпрады! Разам з Незнаёмым ён дзе на вялк сход! Па Бацькашчыну! На гэтым сходзе, па словах Незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямл страшнага смока-упыра, як далей змагацца за понае вызваленне.

Такм чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказа працэс абуджэння нацыянальнай свядомасц беларускх сялян, пошук м шляхо да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькашчыну, вырвацца з-пад прыгнёту цску, здабыць зямлю волю можна тольк шляхам барацьбы, змагання такая асноная думка твора.

Кончылася вечнае начаванне,
свтанне агнстае пачынаецца на зямл
ад краю да краю, ад мора да мора!
Я. Купала

Драма "Раскданае гняздо" напсана Я. Купалам у 1913 г. на аснове факта з сям' дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзвл адабра зямлю хату. Асэнсоваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Я. Купала паказа у творы цяжк шлях беларускага сялянства пошуках страчанай бацькашчыны, зямл вол. Галоны герой драмы Сымон, старэйшы сын Зяблка. Гэта свабодалюбвы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абаранць сваю чалавечую годнасць, заступцца за ншых. "Свайго крыду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагам перакулся", гаворыць ён. Зоська Незнаёмы парановаюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "Птушкаю-арлом быць бы табе лётаць па паднябесс, як лётае вецер гэты свободны! ". Вобраз Сымона пададзены развцц. Спачатку ён, як яго бацька, спадзяецца на справядлвасць суда закона. Упэнены сваёй праваце, ён, кал дваровыя людз заворваюць пасевы, з сякераю руках баронць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлвы парты, Сымон хоча дабцца прады ласным слам. На бацькавай колдунле ён дае присягу "жывым не сысц з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда,... хай б'юць, рэжуць, катуюць". На прапанову мац скарыцца, пайсц да панча на службу Сымон рашуча адказвае: "Пакарыцца?. . Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапць сябе, цябе, нас усх у няволю м на век вечныя запрасцца вечнае рабства, з якога выхаду нкол не знойдзем н мы, н тыя, што пасля нас рабства спадчыну атрымаюць". Прымрыцца з панчом для Сымона гэта здраднцтва, адступнцтва. Становцца зразумелым, чаму герой так взыскательна асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панчом аддала сябе на "загубу, на глум постоянны". Шлях да актынай дзейснай барацьбы Сымон адшука не адразу. Пераканашыся марнасц намагання свам слам дабцца справядлвасц, Сымон пачынае задумвац