Лисцик серабрыстай таполи пераказ

За возерам, што плёскаецца зусм пад нашым вокнам, пачынаецца лес. Мы мала там посещал, не знаходзячы для сябе нчога прывабнага. Лес бы дагледжаны, расчышчаны нагадва школьны парк. ншая справа - востра на возеры. Там усё было так, быццам рука чалавека нкол не краналася гэтага кутка прыроды. На востраве нам было цкава, у лесе - няма.


А Мшка быццам не заважа нас нашу зайздрасць. Ён спхну плыт у ваду, працягну яго за прывязаную вяроку крока на пяцьдзесят убок, якраз туды, дзе пачыналася глыбнная плынь, скочы на хсткя бярвенчык.


Мшка смхнуся. А я падума, што ён, напэна, уяв сябе адным са старажытных марахода, якя на плытах перасякал цэлыя акяны.
Вдаць, Мшка разведа усё папярэдне. Вярнуся Мшка на самым змярканн. 
Назатра пасля занятка мы зно был на востраве. Я прапанава узяць лодку, але сябры не падтрымал. Лодка - не для першаадкрывальнка. Для гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага Мшкавага збудавання было замнога. Разы са два хвал захлествал плыт, мы аказвался вадзе. Але рэшце рэшт дасягнул другога берага. Выцягнул плыт на пясок пайшл лес.
Дарогу Мшка запомн добра. Праз гадзну мы жо был ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нчога асаблвага не было. Вялзная палонка пасярэдзне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты алешнку, сям-там каля берага вдаць шырокя лсты кветк гарлачыка. Вось тольк паверхня... Мшка не памылся: яна была цьмяная, быццам промн святла знкал ёй без астатку.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага космасу, дзе сё навокал чорна да блжэйшых зорак догя гады шляху. Але я не сказа сябрам пра гэта парананне. Яны был пэнены, што я ранадушны да космасу. А як я мог гаварыць, што некал пайду прастору, кал нават фзкультурай займася па спрошчанай праграме? - Трэба нанесц на карту, - сказа Сашка. Нярымслвая яго натура патрабавала дзейнасц. - Стойце здесь, я зраблю вымярэнн, - ён пайшо, шырока ставячы крок, уздож азёрнага берага.
Мшка тым часам сарыентавася па сонцу, каб вызначыць каардынаты возера. Напэна, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначал шмат разо - начы па зорках, дзень па сонцу. А адсюль да школы было кламетра дзесяць прама на сход. Так што патрэбныя разлк можна было зрабць без алока. Але я зно прамача. Хай робяць як хочуць. Я ж веда адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзн, i прынясу акваланг. Я нарэшце адчую, што гэта такое - чорны маклвы космас.
Тым часам Сашка вярнуся. Перыметр возера раняся тысячы шасцстам дваццац крокам або прыкладна патара кламетрам. Хлопцы хутка начарцл картаграфчную сетку, потым нанесл на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказа Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара жо, - згадзся Мшка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць здесь збраешся? - крыкну ён, убачышы, што я застаюся на месцы.
Кал праз некальк дзён я сказа, што пайду лес, гэта не выклкала н кога пытання. Раз не запрашаю спадарожнк каго-небудзь, значыць, так мне лепш. Мы прывыкл паважаць справы i жаданн таварыша.
Надвор'е было пахмурнае, вада возеры здалася яшчэ больш цёмнай. Я добросердечна плава не баяся н глыбн, н вро. А тут мне раптам стала страшнавата. Падумалася, што гэта ординарна багнстае балота, дно якога сцлае звычайны тарфяны пласт. Але менавта таму, што адчу ужас, няпэненасць, я прышпл балоны з паветрам, надзе маску падышо да вады. Глеба пад нагам была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам.  Але лхтарык не ключа: мне патрэбна была тольк цемра, а сё астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусм не вадзе, а прасторы. Цела было лёгкае, нбы бязважкае. Я мог ляжаць, распласташы рук, даць нырца, узляцець уверх. Мне падабалася маё стан, тольк было шкада, што вакол не вдаць сузор'я. Без х не было сапраднага космасу.


Я пашука якх-небудзь рэча - не вяртацца ж назад з пустопорожним рукам, - я абходз адзн пакой за другм, разграба глей пад нагам, маца сцены. Нчога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам апусце. Я рашы вяртацца ординарна так, у апошн раз, правё промнем лхтарыка па сцяне, што стаяла на маёй дарозе. Чорныя, замшэлыя камян. раптам сярод х нешта блснула.Мне здалося, што гэта бы лсцк серабрыстай тапол, якх шмат расло на беразе.Ужо бралася на вечар, кал я вярнуся нтэрнат. Як на тое, у калдорвеи носам к носу сутыкнуся з настанкам. З м был Сашка Мшка. я спомн, што нас у гэты час лабараторныя занятк па фзцы. Мне стала няёмка перад настанкам.- дз паеш, - спын мяне настанк, кал я пача бы апрадвацца, - потым раскажаш.Я раззлавася на сябро: вось балбатуны, трэба было м гаварыць, дзе я! Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабць, а я ж па сутнасц нчога не ведаю. Н пра возера, н пра рэштк таго паселшча.