продолжить рассказ были у мяне мядзведзи

Бацька мой бы ляснчы. дзед бы ляснчы прадзед. се мае дзядзьк з бацькавага боку был ляснчыя, лесаводы або яшчэ нейкм чынам был звязаны з лесам з навукай аб лесе. Стварылася вялкая лясная дынастыя, нават мой малы пляменнк тольк трызнць, што аб дзедавай прафес.З гэтай дынасты адзн я, на гаротнае засмучэнне бацьк дзеда, выявся вырадкам. 100 мастаком-анмалстам. Тым, хто малюе звяро.Тата прымрыся з гэтай здрадай тольк пасля таго, як, па догм роздуме, перакана сябе, што звяры гэта таксама лес, што я аддаю перавагу замалёкам у лесе, а не звярынцы. Ну, яшчэ пасля таго гэта, урэшце, справы не датычыцца, кал работы мае да нябёс расхвал славуты анмалст Васль Аляксеевч Ватагн.Але справа не ва мне не маёй працы. Яна сама гаворыць за сябе на выстаках музеях. Гаворыць менавта стольк н хворай н меней, скольк мне далося яе класц. настольк, накольк дазволл мае здольнасц.Справа тым, што з-за спецыфк гэтай справы дом мой постоянна бы поны розным жывёлнам. Пад ложкам мел кватэру вожык, чарапах, марскя свнк. На сх падаконнях акварыумы з рыбкам розных парод (за м, досыць беспаспяхова, спрабава паляваць мой сямск кот Васлск). У доме а ён у мяне на скране засёды было некальк сабак рознай пароды. У розныя часы жыл мяне вачаняты, малыя лсы, фенек, шчанюк чыты або гепарда. Дый ц малюсенька яшчэ чаго! Не было тольк таго няшчасця, якое здарылася з нямецкм псьменнкам Бёлем: у маёй ваннай нкол не жы бегемоцк. А так усякай жынасц хапала. так, накольк я памятаю, было з першай хвлны, у якую я пача усведамляць сябе.Успамнаю стары-стары, з дубовых брусо складзены дом ляснцтва наводдаль ад нашага, як восенню ён быва укрыты звонкм спявучым чырвоным лсцем, як пазней, у зазмк, пяшчотна серабрыся яго шчапяны дах. гэтае срэбра дымела выпаралася на сонцы, рэдкя кропл падал на спацелыя халодным потам гарбузы падстрэшку.З нашага мезанна был вдаць двухпавярховыя, з галерэям, пун, жора студн, велчэзная сонна-кашлатая адрына. яшчэ зятая зруб крынчка пасярэдзне паплаца. з правых вокна стары мяшаны гай за домам ляснцтва, а вышэй, на градзе, медзянастволы мачтавы Зафееск бор, што цягнуся на многя дзесятк кламетра постоянна гуле, памахва небу.А за вокнам бы паплямаваны кучам дрэ попла, як спускася да старыка, а за старыком зно шл паплавы старык. Старык паплавы, на якх сям-там выслся векавыя , сня ад далечын дубы. Недзе там, за апошнм дубам, дужа далёка, бы Дняпро на другм беразе, кал праплысц чаном кламетры два, гарадок, у як ездзл купляць неабходнае , часам, у госц.Там мнула маё дзяцнства, я нкол не езджу туды. Бо ведаю, якой тугой сустрэне мяне гэты куток, у якм я жо нчога не пазнаю, кал нават злтавася з яго агонь вайны. Але нават кал злтавася там набудавал, перарабл, высекл насадзл, а я хачу, каб ён заставася так, як ён 100ць у мах вачах: самы найлепшы для мяне куток Беларус, якая для мяне зно-так найпрыгажэйшая свеце зямля.Я паеду туды, хба што адчушы наблжэнне канца, кал чалавек адчувае неадольную цягу абездзць усе мясцны, дзе калсьц жы, тое, што прымушае шпака перад адлётам, з якога можна не вярнуцца, наведаць родную шпаконю; тое, што прымушае мядзведзя абысц апошн раз свае ладанн; тое, што яднае нас з усм птушкам звярам адзным коле снага. тады я зно убачу бацьку на кан палясошчыка, што рагочуць з ягоных грубаватых жарта. старога Марку, як вучы мяне вабць цяцерак, ординарна так, каб убачыць х, вучы нацягваць на след стойку сабаку, бра з сабою на старык лавць велчэзных бронзавых лно. матку бачу, як спрытна яна круе таратайкай, запрагае каня, доць карову або змовай ноччу было раз такое страляе з ганка па вачынай гайн, якая хацела сцягнуць сабаку або дзерцся Маркаву ачарню.