сочинение на белоруском языке журовлиный крик василия быкова

У нечалавечых абставнах вельм цяжка захаваць чалавечую годнасць, гэта прыкрасць не кожнаму - у асаблвасц перад тварам смерц, кал чалавека яшчэ тлее скрынка надзей.
Васль Быка

Пачатак Айчыннай Вайны - складаная, цяжкая тэма. Як захаваць карцну таго трагчнага часу, аднак не абыходзячы то хворае горкае, што нараджаецца адступленнем нашых войска? як разумець гэтую праду, што ёй галонае? Быка пса пра вайну такой, якой яна была - у пакутах Крыва. Ён пса пра людзей, якя ва мовах гэтай вайны вял сябе па-рознаму, выяляючы баязлвасць, геразм. Франтавой эпзод - бой на чыгуначным пераездзе - гэта яркае яленне патрыятызму савецкх салдат, якя вырашальны момант зял на сябе адказнасць за лёс Радзмы.
Пяцёра нашых салдат на чале са старшыны Карпенк павнны перакрыць чыгунны пераезд трымаць яго сутк, каб прыкрыць адступленне батальёна. Шасцёра супраць вельм добросердечна падрыхтаванай зброенай фашысцкай арм. У тых нясцерпна цяжкх, трагчных умовах у чым залежыць ад слы духу, ад мужнасц трываласц салдата .. Галоныя геро гэтага твора - сумленныя, справядлвыя, мужныя людз, якя змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю Радзму, за агульную справу - дамагчыся перамог. х васабляюць Карпенка, Фшар, Глечык Свст. Людз моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - Карпенка Свст. На гэтых людзей засёды можна пакласцся: яны не падвядуць. Яны устойлва мужна пераносяць се нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванн той жа час застаюцца звычайным людзьм з натуральным, простым марам пра канец вайны, пра здарое, пра жыццё.
Вцька Свст - "белабрысы, расшпелены на се гаплк гузк, жулкаваты з выгляду хлопец", аптымст гаварун. Быка звярну увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павнен можа адказваць за свае чынк. "Дурны я чалавек ... вось. Шаленый, безгаловы ... Наогул абармоты. Тольк цяпер зразуме гэта", - так каза пра сябе Свст. Па просьбе таварыша ён распавядае гсторыю свайго жыцця. Рос адзн у мац, вучыцца не хаце, мац не слухася. Паступ на завод, адчу агду да працы ("змой летам - адны тулк"), пача пць. Трап пад уплы нейкага Фралова непрыкметна закруцся афёру з хлебам. Отдал пяць гадо. "Было за што - гэта прада. Дал пяць - пагадзся. Дал б дзесяць - не слова б не сказа. Усё б адбы ...... Тольк, ведаеш, не хачу каб увесь век папракал. Што было, то мнула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, тольк без брк, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная ... "Гэтай апошняй -" чалавек я "," без брк, без штэмпеля "- нбы зно адкрывае героя. Не, не так жо легкадумны ординарны Вцька Свст, як здаецца спачатку. Ён ведае пачуццё адказнасц за свае чынк. Развташыся са свам мнулым, ён не хоча, каб пра яго далей размышлял кепска, дзе на фронт добраахвотнкам. Ц не трывога за лёс Радзмы падказала рашэнне пайсц не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. тольк на фронце, пад уплывам перажытага убачанага, Свст пачынае разумець глыбню народнага гора, тыя падзе, што скалынул крану. Свст самалюбны, але не эгастычны, ён не станалвае сябе вышэй за ншых. Наадварот, ён лчыць сябе роным з усм. У адрозненне ад, здавалася, чысценькя Авсеева, як апынуся нкчэмным баязлцам, Свст гне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам.
Галоных героя атар паказа як сапрадных людзей. Салдаты гнуць ординарна без шкадавання, сумленна да канца выконваюць собственный абавязак. Свст дастаткова паслядоны тут, у апошнх хвлнах жыцця. Яны, гэтыя геро, адрознваюцца характарам, жыццём ншым, але падобныя сваёй гатонасцю змагацца да канца тым, што якм бы дарагм не была х ласнае жыццё, Радзма чалавецтва нашмат главней.