На Ростанях короткое содержание (ооооочень безотлагательно) , помогите пожалуйста

Андрэю Лабановчу, маладому настанку па душы бы гэты глух куток Палесся, аб якм яшчэ дома так многа цкавага наслухася ад аднаго старога аб'ездчыка, гэты люд з яго асаблвай моваю звычаям, так не падобным да мовы звычая тых беларуса, з гушчы якх выйша Лабановч; гэты некрануты край старажытнасц, якая на кожным кроку кдалася яму вочы затрымлвала на сабе вагу... Вёска Цельшына першае месца яго самастойнай працы.

Сваю дзейнасць Лабановч пачынае з паездк воласць. Калега Лабановча Саханюк знаёмць яго з мясцовай нтэлгенцыяй, з псарам яго памочнкам, з псаранкам, дочкам Пятра Воспавча, з айцом Крылам матушкай. Апошн раз Лабановча непрыняццем мужыка, непавагай да яго, з чым настанк горача спрачаецца. Разам з тым а. Крыл лечыць матэрыяльна падтрымлвае прыхажан. Лабановч вымушаны прызнаць, што а. Крыл многа лепшы за тых, хто пра люд гаворыць высокя словы.

Стараста Раман Круглы загадвае цельшынцам пасылаць дзяцей у школу. Лабановч праводзць першыя занятк, знаёмцца з вучням, мкнецца з першых крока заслужыць х давер. Сваё галонае назначэнне як настанка Лабановч вызначы так: абудзць выклкаць да дзеяння крытычны розум, каб да кожнай з'явы факта яны падыходзл з пытанням як вынкл? У чым х прычына?

Лабановч знаёмцца з сям'ёй пана падлочага. З першага вечара маладому настанку кнулася вочы старэйшая дачка падлочага Ядвся, стройная чарнявая дзячына, гадо шаснаццац.

Справа школе наладзлася. Лабановч радавася поспехам свах навучэнца, аддава м шмат часу.

На свята, пасля вечарыны арцельнага старасты Бабнча, дзец якога павнны был хадзць у Цельшынскую школу, Лабановч выбрася да свайго былога настанка, сябра Турсевча. Узаемная радасць ад сустрэчы. Гаворка-спрэчка пра сэнс жыцця (пра гэта Лабановч нямала дума на адзноце), пра прыгажосць роднай прыроды, служэнне свайму народу.

Турсевч паведамляе, што збраецца падацца нстытут. Лабановч таксама адчувае патрэбу ведах, але нстытут яго не вабць. Гэта скрывая ж самая казарма семнарыя, рознца тольк тым, што нстытут канчаткова заб'е сё яшчэ больш-менш жывое нашай душы, чаго не забла семнарыя, з настанка зробць сухога кашчэя-чынонка, гаворыць ён сябру, упершыню глыб душы адчушы быццам нейкую непрыязнасць да яго.

Зайшошы па вяртанн Цельшына да пана падлочага, Лабановч прыкмец, што Ядвся м вельм цкавцца. Яе круглыя цёмныя вочы затрымлвался на м часта дога, з радасныя, то ясна-спакойныя, то крыху як бы засмучаныя, глыбока западал яму самае сэрца... Разам з тым настанк адчува ужас перад каханнем. Ён баяся, што гэтым звяжа сябе. Яго цягнула свободная праца невядомых прасторах людскога жыцця, яму хацелася пашырыць собственный кругагляд... А вобраз Ядвс свора у вачах нбы смяяся з го разважання. Ад старожк бабк Мар' Лабановч веда сямейнае жыццё свайго суседа пана падлочага. Першая жонка яго памерла, пакнушы дзвюх дачок отпрыска. У сям' пан падлочы бы жорсткм чалавекам, б першую, иную жонку. Сваёй запалоханасцю, пакорлвасцю лёсу пан падлочая выклкала Лабановча шкадаванне, непавагу.