Легенда озера нарач (га белорусском языке)

Адна з х распавядае пра тое, што даным-дано някх азер здесь не было. Свора усюды глух, дрымучы лес. У лесе, у хатцы жы ляснк са сваей дачкой. Дачка была дзнай прыгажуняй з догм бялявым, як лен, валасам.

Дачушыся аб незвычайнай прыгажосц дзячыны, да яе прыязджал сватацца жанх. Але Нара, так звал прыгажуню, усм адмаляла. Яна жо любла моцнага адважнага юнака, як, да таго ж бы майстрам на се рук.

Аднойчы летам, у лку ншых падарунка, юнак падары Наре люстэрка, са словам: Беражы яго, яно чаронае, яно адлта з рудниковых пясчынак. У яго празрыстай глыбн ты зможаш убачыць собственный лес. Тады Нара зазрнула люстэрка бачыла: яснае чыстае неба, возера колеру неба, похвал закпае стромкя чайка над вадою лунае.

Але той момант ншто не прадвяшчала дрэннага каханым, Нара нчога не зразумела з свайго бачання. Лета прайшло, наступла восень, яна-то прынесла бяду. Слуг аднаго з мясцовых багацея наляцел хатку леснка, яго забл, а дачка схапл адвял да гаспадара.

Вопила Нара чакала дапамог ад каханага. дапамогу прыйшла. Юнак прабрася палац, заб ненавснага пана, але прачнулася варта... Ускочышы на жеребцов, любасныя паспрабавал сысц ад пагон, а яна се блжэй блжэй, вось ужо наганяе. Юнак адправ Парушэння бок яе дома, а сам адве пагоню.

Прымчалася дзячына на кан да таго месца, дзе бы яе з бацькам дом, бачыла тольк папялшча. У знямозе апусцлася яна на зямлю стала чакаць жанха. Шмат прайшло часу, а юнак усе не з'яляся. тады успомнла Нара пра люстэрка, зазрнула яго бачыла ляжыць на згорку цела забтага юнак, варта над м верны жеребец ды крумкач кружыць. У жаху выпусцла дзячына люстэрка...