Где и когда происходят действия ?Алёна Василеви,Пачакай Затрымайся

Увесь свет, усе вакол людз жывуць як людз, адна тольк я папялею на павольным агн. А што, кал пра мяне забудуць? Ц згубяць маю заяву мае дакументы? Ц дзе дарозе згубцца выклк на экзамены? Што тады будзе?.. А жыццё накола з яго штодзённым клопатам тузаннай тым часам дзе як засёды, як постоянна. I што яму да таго, што вось-вось ад чалавека застанецца тольк жменька попелу. ...Псьмо, адрасаванае мне асаб100, на маё ласнае прозвшча, дасталяе надвячоркам лстаносец Федзя Жук. Псьмо дома мяне не застае, яно знаходзць мяне за гумнам, пад дубам, каля дзядзьк Мкалаевае копанк. Там на вогншчы я вару бульбу на вячэру. Ладны пабяляны чыгунок маладое бульбы. Каля вогншча сабралася дзятвы падлетка малюсенька што не з усяе вёск. I таксама амаль усе з чыгункам. Традыцыйная сялянская вячэра летку. Да гарачае бульбы абавязкова рыхтуецца расол: забелены лыжкай смятаны кслы бярозавк з дзежк, з крышанай зялёнай цыбуляй гурочным цветам (першыя агурочк рваць шкада). Смаката! Умела раскладзены агонь аднолькава служыць усм. Кожнаму чыгунку хапае агню, хапае жару. I не заважыш, як закпць бульба, як паспеюць гарэлк. Лстаносец Федзя Жук да копанк, да агню, падкатвае на веласпедзе. (Фарсць! веласпед куплены тольк гэтым летам.) Гультаявата злазць кладзе веласпед на травку. Малыя ад агню се як адзн кдаюцца да Федзевага веласпеда хоць пальцам пакратаць блскучыя нкеляваныя спцы ц пазванць галасным званком. Ану, кыш! адпужвае малых Федзя , перакнушы скураную торбу на жывот, спаважна ляпае па гэтай тосвор торбе. Хто хоча скакаць? пытаецца Федзя. Скакаць гатова ся малеча. Федзя адмахваецца: Мала кашы ел... Ну, хто? звяртаецца ён да старэйшых наровць стаць побач з Анюткай Корбутавай. Прыгожая, зграбненькая Анютка падабаецца Федзю. Паскачы сам, а мы паглядзм, ведае жо сваю ладу над Федзем Анютка. Ану, давай хутчэй, што там у цябе! камандуюць Федзю старэйшыя хлопцы. Не дам, пакуль не паскача той, каму псьмо. Дык каму псьмо?! наступаюць на Федзю хлопцы, маючы намер адабраць у яго торбу. Няхай яна скача, квае мой бок Федзя выкручваецца ад хлопца. Буду я скакаць яму яшчэ! Давай псьмо, Жучыла! мяне сю так калоцць: ад хвалявання, ад няпэнасц ц тое гэта нарэшце псьмо, якое мне гэтак патрэбна, што м пшацца. Але хба ты трымаеш гэтага Жука. Вадзм, Лёня, адбярыце яго! Федзя кдаецца нацёк, хлопцы гоняцца за м, ловяць , павалшы, адбраюць паштальёнскую скураную торбу. I здесь жа вытрасаюць яе на травку. Вытрасаюць маё псьмо. Ого, як з друкарн сё рона! Аддайце маё псьмо! кдаюся я да хлопца вырываю з х рук белы тоненьк канверт. Хутчэй дадому прачытаць без сведак... Па дарозе, аднак, я не вытрымлваю, хаваюся снапах канапель пад гумном, нецярплва разрываю канверт. З канверта выпадае вузенькая паперка, аддрукаваная на машынцы: "Паважаны тав. Гурновч, вы дапушчаны да прыёмных спыта. Просьба з'явцца на спыты першага жння. Сакратар прыёмнай камс..." неразборлвы подпс. I сё. I больш н слова. Я чытаю паперку раз, друг раз, перачытваю трэц гэта, значыць, я "паважаны таварыш", гэта, значыць, мяне дапусцл да спыта мяне выклкаюць... Выклкаюць! Забышы пра бульбу, пра вогншча, пра сё на свеце, па разоры, па калючым гарбузнку я мчу дадому. Паказаць псьмо. I схаваць яго, каб не згублася!