Адносны атара да Васля-Мульцка Мкты -Гастрыта , выказванн героя ,

Ганна

Вобраз Ганны досыць знаёмы, традыцыйны. Яна пражыла догае жыццё так нараблася на свам вяку, што не засталося слы, каб утрымаць каля сябе нядалага отпрыска. У яе было нялёгкае жыццё. У вайну пад бомбам ляжала, сваей хаце гарэла. Дзец памерл партызанах з голаду, старэйшы отпрыск без весц, супруг Плп вярнуся з вайны памёр ад ран праз два месяцы. Апошн сын Вцька сядзць у турме. Ганна - мудрая разважлвая. Яна бачыць дабро зло, як бы яны не пераплятался жыцц. Яна не суддзя чужым учынкам, на дабро адказвае дабром, спачувае ншым, здольная дараваць крыду, кал на тое ёсць хаця б малая падстава. яшчэ рыса яе характару: нанасць, даверлвасць, якя спалучаюцца з жыццёвай вдушчасцю. Як лёгка яна паверыла спектакль, наладжаны Мульцкам. Як арганчна вайшла ролю нявесты сцэне сватання сур'ёзна, нават крытычна ацэньвала прэтэндэнта на сваю руку. Яна просць дазволу на шлюб - тольк жо не бацько, а партрэта мужа-нябожчыка. Праглядаецца вобраз жанчыны, якая звыкла давяраць моцнай мужчынскай вол, падпарадковацца ёй, але з аглядкаю, з жаночай здольнасцю прадбачыць.  

Мкта Гастрыт

Ужо адна мянушка раскрывае нам яго характар пахмурны, непрыемны, злосны, калючы. Гэта складаны супярэчлвы чалавек, як жыве не па ласным сумленн, а па застарэлых, фальшыва-казённых прынцыпах. Недаверлвы, хваравта зайздрослвы да чужой радасц. У гады калектывзацы ён "выкарчова кулако, змагася з аднаасобнкам. ён тольк выконва загады, тут няма яго вялкай вны. Але Мкта напса данос на Васлёвага брата Андрэя жо не па загадзе, а па ласнай нцыятыве. I не таму, што бачы у м ворага, а таму, што Андрэй збрася засылаць свато да яго будучай жонк. Пакаянне Мкты запозненае, непаслядонае. Застарэлыя звычк мацнейшыя за сумленне. Гастрыт - найбольш супярэчлвы, складаны вобраз. Нхто з персанажа стольк разо не будзе мяняць свах паводзн на працягу дзеяння так, як ён. Недаверлвы, хваравта зайздрослвы да чужой радасц - так ён у першай сцэне, дзе дапытваецца Мульцка, ц пшуць яму дзец. Хцвы, раз'юшаны, гатовы з нажом у руках баранць сваё шчасце- у сцэне з выйгрышным латарэйным блетам. Безабаронны перад голасам сумлення, што абудзлася м, што прачыналася м, ён глушы яго сабе да самай апошняй хвлны, хто жыцц шукае зручнага, зацшнага закутка, спрабуе выкруццца ад суда адплаты гсторы, несвядома заганяе сябе пастку.

Васль Мульцк

гэта чалавек, як пражы нялёгк лёс. Ён тры вайны адпляска, шабляй махноцы секл, кулак трыццаць другм цвкам да крыжа прымалацл, на фнскай ног адмароз, у партызанах немцы расстрэльвал, потым ваява два разы паранла, тры разы кантузла. I гэта яшчэ не сё! 2-ух дзетак за вайну пахава, ншчымнца пасляваенная была, хату пярун пал, карова здыхала, жонка памерла, сын апошн гадо пяць псем не пша. Але гора не зламла яго наадварот узмацнла душу Васля, надзялла яго, дабрынёй, якая, кольк н раздавай, не вычэрпваецца. Гэта нястомны працанк пакутнк, жартанк сонцапаклоннк. У яго паэтычная, узкая знёслая душа адноснах да зямл-кармцельк, да сонца, Мульцк не дескатьцца сонцу, ён размаляе з м, як з блзкм. За гэтыя яго дзвацтвы яго празвал Мульцкам. Ён добросердечна ведае, што нарадзся на Зямл, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расцць. Для яго: Шчасце з чужых рук засёды кслае... Шчасце самому рабць трэба. Ён з гумарам ставцца да сяго, нават да сваёй старасц-нямоглац. Яго можна назваць аптымстам па жыцц, ён чалавек-сонца