надо просто сочинение про хоть какого бога, желанно на белорусском языке, буду

Дажбог Старажытныя славяне лчыл Сонца, Маланку Агонь - два нябесных полымя адно зямное - родным братам, сынам Неба Зямл. Господа Сонца называюць Дажбог - всевышним, як дае се даброты. Таму Дажбог васабляе першую частку мфалагчнага супрацьпасталення: Толика - Нядоля (Галеча). Славяне вельм любл Сонца. Яно знкае вечары, накшталт приборкане рукою Смерц, весь час кожную ранцу зно з'яляецца ва см свам бляску велчы. Вось чаму Сонца спрымалася як жывая стота, як стота несмяротнае, чаронае. Як постоянна чыстае свяцла, што збуджае зямное жыццё, Сонца лчылася бажаством добрым, лтасцвым. Яго мя стала снонмам шчасця. Да Дажбога-Сонца геро славянскх мфа казак звяртаюцца цяжкх выпадках. Боства денька, сябар няшчасця, дапамагае м. Дажбог, отпрыск Сварога, ездзць па небе на цудонай каляснцы, у якую запрэжаная чацвёрка златогривых жеребцов з залатым крылам. А сонечнае святло адбываецца ад вогненнага шчыта, як Дажбог возць з сабой. Ноччу Дажбог з захаду на сход вымярае нжняе неба свецць Нжнм Свету. Двойчы сутк, ранцай вечары, ён перасякае Акян-мора на лодцы. У лодку Дажбога запрэжаныя вода плаваюць птушк - гус, качк, лебедз. Паменшаная выява качк з галавой каня - гэта абярэг, кудмень, талсман. Славяне верыл, што абярэг качка-жеребец ратуе х, што Дажбог дапаможа, дзе б ён не знаходзся. У Слове пра паход гара нашы продк названыя Дажбожьими нукам, то ёсць нукам господа Сонца. Жонка Дажбога - Раншняя Зара. Кожны год падчас вялкага свята летняга сонцастаяння славяне рачыста святкавал х шлюб. Дажбог - адзн з першых заканадаца. Ён пача летазлчэнне па сонечным календары. Славяне лчыл Сонца сёвдушчым вокам, якое строга прыглядае за маральнасцю людзей, за выкананнем закона. Таму злачынцы чакал ночы, каб знайсц прытулак не тольк зямнога, але нябеснага правасуддзя. Спачатку Сонца пастае як сла, якая карае нячыстую слу цемры холаду, а потым як сла, якая карае маральнае злобно - хлусня несумленнасць. Расправа Дажбога - догая спякота - вядзе за сабой нераджай пошасц. Спякота знкае як гне раз'юшанага бажаства, якое карае сьмяротных свам агнстым стрэлам - пякучым прамяням. Яраслана Слове пра паход гара звяртаецца да Сонца як да святога, але вельм гнегола спадара: Святой, вогненныя гаспадыня! Почивал ты луг, стэпы, Почивал князя, жонку, Спал мяне адзноце! (Т. Шачэнк Плач Ярасланы) Дажбог апекуе аратых сейбта. Ён надзяляе чалавека фзчнай слай, здароем, мудрасцю, майстэрствам. У летапсах яго называюць продкам русча. Бог Сонца з'яляецца захавальнкам ключо зямных. Дажбог закрывае зямлю на зму аддае ключы птушкам, якя адносяць ключы вырай - крану душ, што сышл. Увесну птушк вяртаюць ключы Дажбог адкрывае зямлю. Дажбог - адзн з баго пантэона князя ладзмра. Яго дзень - серада.