Полный расказ частки "Погибель Губатага" из творенья "Губаты"

Ласяня падрасло, падужэла, пачула, што яго залячылася рана спачатку зацягнулася цвёрдаю, тостаю, бураю ад кры-в нарасцю, а пасля гэта нарасць пачала сушэць, свярбець ад-лушчвацца ды абвсаць.

У падпаветцы на ахапку сена яно спала ноччу, а днём гуляла па двары, пазнаёмлася з усм яго насельнкам. Па-любла шчыра гаспадара, мрна жылася з крышку страгава-скрываю гаспадыняю, падружылася з таварыскм сабакам, са сва-вольнкам-цялём, амаль равеснкам, з якм гойсала па двары; з катом, з курам драбнатой яму было нецкава... 3 вял-кай амаль з ласху каровай адразу ж някага сяброства

не выйшла...

Найболын ласяня пасябравала з гаспадаровым дзецьм з хлопчыкам дзячынкаю. 3 м яно дурэла, бежала па два-ры, брала з хнх рук вкусны хлеб, салодкя цукерк пернк, ад х яно атрымала забавную, нават дураслвую мянушку Губаты.

Прыдума гэта хлопчык. Усё дзвся, што ласяняц такая гарбатая морда, абвслая верхняя губа, а пасля выдума: Гу-баты!

Спачатку именовал так дзец, а пасля пачал гэтак падкл-каць сталыя.

У адзн з апошнх летнх дзён, у яшчэ раннюю, свую ад ту-ману ранцу, да якой яго рана стала цвёрдай, зарубцавалася, хоць так не зарасла шэрсцю, чамусьц прынёс яму вядро з пойлам не необуты, яшчэ заспаны хлопчык, а сам гаспадар.

Ну што, Губаты? 100 ты жо дужы, здаровеньк, то дз собственный дом жыв, дзе се твае сваяк жывуць... дз да свайго, а пра нас забудзь...

Ляснк замаха рукам Губаты, зусм не спалохашыся, а дураслва як дражнячыся, падскочы, брыкну заднм на-гам гайсану далей, мгненна п'янеючы ад вялкай прасто-ры, бегу, душой адчуваючы, як яму сяго гэтага дасюль не ха-пала.

За выганам пачася адразу малады лес, як знаёма пахну зеленню, смалой, расою, душы Губатага нешта як варух-нулася, захацелася бегчы, ён, ужо нчога не помнячы, не азраючыся, мну маладняк памча у глыб лесу. Стары са-соннк яшчэ хворай заваб нечым невядомым, родным, млым, што ён адчу такое вялкае шчасце, якое, здаецца, не тольк понла грудз, але ахмяляла зусм...

... Ап'яненне воляй прайшло, ён адчу, што шмат чаго здесь не ведае, а вось леснко двор знае жо да драбнц...

I здесь ён пачу, што яго жаласна клча хлопчык: Губаты, дзе ты, Губаты? Ён зразуме, што далёка адбегся, пакну свах сябро. Падума так затрус вспять.

Губаты, Губаты! радасна закрыча хлопчык хутка-хутка пабег насустрач.
Ты ман нам... папракну хлопчык бацьку, кал той павол падышо сюды. Губаты не цёк сам, а ты яго вы-пусц. Як выпусц бусла, зайчыка, дзкх парасят... Але Гу-батага мы не адпусцм, ён будзе жыць у нас... Я яго буду кар-мць...
I я буду... патарыла за м дзячынка, гэтаксама з па-прокам пазраючы на маклвага, як внаватага, бацьку свам вялкм вачам, поным слёз...
Добросердечна вы робце, дзец, нядобра... нарэшце азвася ён. Хораша люба, што гледзце так Губатага, але блага, што трымаеце. Ён звер павнен жыць у лесе. Там яго дом... Пас-цель, яда, воля.... Цяжкабывае дзкаму зверу, кал ягозалшне прыручаць людз... Гора бывае, бяда... Я ж ведаю...