характарыстыка мульцка з апавядання вечар аляксея дударава

Прыткий переход:
Главная / Дударев Алексей Ануфриевич / Характары вобразы героя п'есы Аляксея Дударава "Вечар"

Характары вобразы героя п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, мкненнем знайсц адказы на надзённыя пытанн жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага сучасным снаванн кожнага, жыццёвыя, немудрагелстыя стуацы асэнсовае па-фласофску. ...Жыццё выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I вечары павнна свяцць сонца, так сказа пра сваю п'есу Вечар А. Дудара.
У неперспектынай вёсцы Вежк застался тольк трое ветхих Ганна, Васль Мульцк Мкта Гастрыт. Па-рознаму прайшло х жыццё. Ганна весь час, як Мульцк, працавала на зямл. Н адпачынку, н радасц не ведала. У вайну пад бомбам ляжала, сваей хаце гарэла, трах дзяцей пахавала за адзн месяц. I апошн отпрыск Вцёк нейк нядалы атрымася цягне лес у турме. Але Ганна не азлоблася на жыццё. Яна тольк стомлена думае: Рабла, рабла, рабла; а на гэтым свеце няма чаго пакнуць... I нашто нарадзлася?
Навошта нарадзся, ведае Мульцк. У яго таксама нялёгк лес. Ён тры вайны адпляска, пабляй махноцы секл, кулак трыццаць другм цвкам да крыжа прымалацл, на фнскай ног адмароз, у партызанах немцы расстрэльвал, потым ваява два разы паранла, тры разы кантузла. I гэта яшчэ не сё! 2-ух дзетак за вайну пахава, нпчымнца пасляваенная была, хату пярун пал, карова здыхала, жонка памерла, отпрыск апошн гадо пяць псем не пша. Гора змацнла душу Васля, надзялла яго вялкм багаццем, дабрынёй, якая, кольк н раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некал па усю вёску. Ад Мульцка дзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна вестк ад свайго нядалага отпрыска, ппа ад мя Вцька лст на радыё, каб перадал для мац яе любмую песню. I якая паэтычная, узкая знёслая душа адкрываецца яго, кал ён кажа пра ласкавыя матчыны рук, што пякл самы вкусны хлеб, пра родную хату бярозк пад акном. Мульцк паэт адноснах да зямл-кармцельк, да сонца, якое для яго вышэй магутней нават за господа, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслнам, жывёлам, чалавеку. Мульцк не молцца сонцу, ён размаляе з м, як з блзкм. Ён блага ведае, што нарадзся на Зямл, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расцць. Для яго шчасце не сытасц не бяздзейнасц: Шчасце з чужых рук засёды кслае... Шчасце самому рабць трэба. Мульцк нкол не шо насуперак свам перакананням, пацверджаным жыццём папярэднх пакалення поглядам. I легка яго на сэрцы нават перад немнучай смерцю. У Мульцку Ганне васоблена гармоня натуральнага жыцця.
Менавта вобразах Васля Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, отдалкатнасць, чысцня пачуцця чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца х хаты зарасце сцяжынка да х Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо нхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувяз асрацее зямля продка. I не так адзноцтва мучыць ветхих, як тое, што зямля застанецца адзноце.
П'еса Вечар прасякнута цёплым гумарам, лрычнасцю. Адухоленыя блзкасцю да прыроды геро А. Дударава васабляюць гармоню спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокм патрабаванням крытэрыям.