Придумайте сказку на белорусскай мове про у обыденную и у нескладовую

Дый паехал сам. А яна ж, крышачку счакашы, пайшла зно сабе да дупла. Яшчэ лепшую сукенку апранула. Села на зайчыка, дый паехала! Як увайшла яна касцёл, так яшчэ горай, чым напярэдадн, усм вочы засланла ад вялкага бляску. Усенькя людз, але што людз сам каралевч не мог сабе да галавы-розуму уявць, хто ж гэта бы так! Дума-гада, прыдумаць не мог. А тым часам яна, памалшыся, выбегла, села на зайчыка ды паехала.

Тыя бацьк прыехал дадому, ажно дзека зно у свным кажушку. Ды яшчэ пытае: А што, кажа, мо сёння была скрывая паненка бляску?А мачаха нешта не рада была, тольк гыркнула на яе: Што табе да таго, Свны кажушок?

На трэц дзень зно бацьк выбраюцца. Так ужо яна х просць, каб узял, але мачаха зно як вызверылася на яе, так дзячына асела. Прыязджаюць да касцёла. Аж ужо каралевч у брамах поныя карыты смалы панастав. Ажно срацнка прыехала. Усхаплася хутчэй з зайчыка, пераскочыла цераз карыта зайшла касцёл. Ажно дубальт* дубальтам большая яснасць ад яе зраблася. Так каралевч ды весь люд нават адных пацера не магл згаварыць, бо сё на яе азрался.

Пасля мшы выходзць яна, пераскочыла праз адно карыта, праз иное, а апошнм неяк паказнулася. Ды граз яе залаты чаравчак у смале. А яна спяшалася, чаравчок не вымала, ды хутчэй паехала.Ну а каралевч, той чаравчок узяшы, давай ездзць ды мераць, да чыёй жа гэта наг прыпадзе. Абездз усюль не, не прыпадае н да чыёй.

Урэшце прыехал тое сяло, дзе Свны кажушок жыла. Ходзяць яны па сяле, мераючы, а мачаха хутчэй срацну накрыла карытам, а сваёй дачцэ хутчэй ног памыла дый папырскала, каб яны был маленькя. Ажно ваходзяць у хату. Прымерал ветхой нчога, прымерал дачцэ не, не прыпадае! Каралевч пытае: Мо вас яшчэ якая жанчына ц дзечына ёсць?Так мачаха: Не, кажа. Няма больш анкагусеньк.А адзн сусед кажа: А дзе ж ваша скрывая, дурная, падзелася? Трэба й на яе змераць!

Дык яна вось пад карытам. Вось яна дзе!Паднял карыта, вылезла срацнка. Абул чаравчак ажно якраз прыйшося па назе! Усм дзва такое стала. А каралевч кажа: Ну, цяпер садзся за мною залаты коч*. Будзеш маёй жонкаю!Села яна, дый паехал! Ехал каля дуплстае сасны, яна злезла, скнула кажушок, ды бралася залатыя шаты. отобрала зайчыка. Прыехашы, каралевч пусц пагалоску см панам, каб зязджался на вяселле.

Так мачаха, даведашыся, таксама паехала пазрацца. Вядома, як жа зайздросна на тое дзва! Ажно такое было вяселле лепш быць не можа!Тады мачаха з вялкага жалю, вярнушыся дахаты, дачцы галаву скруцла, а сама на перасове павеслася.

все бери сказку

с интернета не списавала

это у меня в файлике находилось мать его писала а я чтото добавляля.