Сачынене пра першы снег

Зма - цудоная казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казк. Змой прыгожа як у садзе, так дварах, як у поле, так на рэчцы, але прыгажэй за се лесе!

Шпацырава я як-то раз ранцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккм палатном сцяжынка, прывяла мяне лес. Гэта месца нкол мяне не прыцягвала. Я проста не заважа у м нчога асаблвага. Але гэтым ранцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжа сюды: на галнках дрэ, якя стаял нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькх круглых хмызняках, якя дзякуючы багаццю снегу был падобныя на велзарныя снежныя камяк.

На роднай зямл, пад якой спць непробудным сном зяленая трака, якая чакала вясновага цяпла. Усе зацхла. Нават вецер не хаце псаваць гэтую цшыню. Я прайшо крыху наперад першы праменьчык раншняга сонейка паказася далечын за сонным дрэвам. Я шо па лесе, сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусце пад нагам, гэты хруст мне вельм падабася, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцнства гэты гук заседы выяля ва мне тольк пазтыныя эмоцы. Марозк щепал носк шчочк, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому сц не хаце. Пача дзьмуць легк ветрык. Ен нада прыродзе бляску арыгнальнасц. Струшивая з верхавн сосна, дубо, клена точеные, маленькя беласнежныя сняжынк.