Дыктант воучае логава

Паданне пра вочае логава мне давялося чуць ад старажыла вёск Камуна, якая знаходзцца на бугры Забалоцце  (балотам аддзелены ад навакольных населеных пт), сярод былых Марнскх балот.

У 30-я гады мнулага стагоддзя там размяшчалася 17 хутаро. Старэйшыя жыхары прыгадвал, што продк падчас паганскай веры пакланялся вакам ды ошибкам. А паблзу жылля жыла вочая зграя.

Хутаране, каб абаранцца ад яе, агароджвал падворк шчыльным высокм парканам, каб звер не здоле пераскочыць. Але вак рабл падкопы хапал дамашнюю жывёлу. Кольк х было згра невядома.

Узгадваюць, што верашанаванне адбылося пасля таго, як адзн гаспадар пасля прыходу нязваных гасцей выкну м за паркан ягня. Вак перастал наведвацца да яго. Так узнкла вера  тое, што кал прынесц ахвяру (першы плод за плот), то звяры больш не нанясуць шкоды. З гэтай думкай жыл дог час мясцовыя палешук.

Тое месца з таго часу называецца  Вочым логавам. Зараз там распрацаваны тарфянк; на карце мясцовай гаспадарк лчыцца верхам Нежына. Таксама напамн пра былое двары Камунараскай СШ зроблена выява вака, а школьным музе маецца карцна Вак. Ёсць там так именуемая ваканяпастка, якую жыхары некал ставл каля свах хляво. А версе падвешвал кавалак мяса. Звер станався на задня лапы спрабава дастаць ласунак, але адзн няверны рух трапля у пастку.

Вядома такая гсторыя, што адзн хутаранн неяк змовай ноччу пачу вочы лямант. Схап мужчына сахор пабег да вакан. Ды ахвяры там не бачы, а тольк акрываленую посць шмат слядо на снезе. Магчыма, вачаня трапла, важак згра дапамог яму вызвалцца.