Псьменнк надзвычай ясна, вобразна, пераканальна абмалява характар клапатлвага гаспадара бабровага сямейства,

Стары бабёр цха, не плюскану, выйша з-пад вады близка ад свае хаты, дога прыслуховася, павол падгрэбваючы да невялкага астрака. Вылез на яго, сядзе, прыслуховася прыглядася. Близка сонна крыкнула вадзяная курка, зашалпаталася травке, цха, як незадаволена, адазвалася на яе крык за трыснягом крыжанка, зно усё супаколася.

Тольк кал нацешыся, стары бабёр спахапся цха, так, што нават не аставалася на вадзе следу, паплы на агледзны возера. Яно было невялкае. Стары бабёр спачатку абплы, агледзе азерца адзны таемны выхад з яго бы тольк крынцу, па той канаве, з якое ён увайшо у возера. Тольк адтуль можна было сплавць крыху дрэ.

Пасля агляду стары бабёр ужо веда, што возеры нямала жыве андатры.

Стары бабёр спяшася след за вадою. Яна нечакана вывела яго да лагчыны, парослай кустам лазняку. У гэтай лагчыне канчалася крынца. За nbsp;лагчынаю яна ручайком упадала рона выкапаную, ужо ветхую, парослую па берагах лебядою высокм, аж чырванаватым, драсёнам канаву. Над самаю вадою канаве густа сышлася травка. Стары бабёр пайшо услед за гэтаю вадою. Па дарозе ён спалоха чародку курапатак, якя кармлся зараснках лебяды, крапвы драсёну.Па гэтай канаве стары бабёр дайшо да большай, з зарослым травою берагам. Канава была крышку шырэйшая, таму стары бабёр апусцся ваду паплы насустрач халоднай плын.