Анализ любого   стихотворения  В. Дубовки

Пальцы жотых кляновых л100мкнуцца восень схапць за шыю.Не парушаць яе хараство,не парушаць лсты залатыя.Клён у вокны забразгата,адгукнулася каняю рэха.Месяц рва арэх з кустика,раскда над сусветам арэх.Яны воне блактнай лягл,сумавала отдалне ляшчына.Летуценн не змеркл галл,летуцення згасць немагчыма.

Расцярушацца отдал высь,каб нагадваць аб ясным над чорным.Ц таму, што сумуюць журавы,ненасытна свргочуць жорны?..Лставея не мокне, шумцьад вясны да вясны на прасторах.Поверх стрэх муро камянця пабачы яе учора...Дзесь далёка галосць сава,небакрай апракнуся жалем.Людз любяць душу прасаваць,кал гэта душа чужая.