Черта Ганна из пьесы "Вечар".

???

Ну и где хар-ка Ганны??

Я тоже с интренета могу брать

Характары и вобразы героя п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, мкненнем знайсц адказы на надзенныя пытанн жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага сучасным снаванн кожнага, жыццевыя, немудрагелстыя стуацы асэнсовае па-фласофску. ...Жыцце выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I вечары павнна свяцць сонца, так сказа пра сваю п'есу Вечар А. Дудара.
 В неперспектынай весцы Вежк застался тольк трое ветхих Анна, Василий Мульцк и Мкта Гастрыт. Па-рознаму прайшло х жыцце. Анна весь время, как и Мульцк, працавала на зямл. Ни адпачынку, ни радасц не ведала. В вайну и пад бомбам ляжала, и сваей хаце гарэла, трах дзяцей пахавала за адзин месяц. I апошн отпрыск Вцек нейк нядалы атрымася цягне лес в турме. Но Анна не азлоблася на жыцце. Яна тольк вялая думае: Рабла, рабла, рабла; а на гэтым свеце няма чаго пакнуць... И нашто нарадзлася?
 Навошта нарадзся, ведае Мульцк. У яго таксама нялегк лес. Эн тры вайны адпляска, пабляй махноцы секл, кулак трыццаць втором цвкам да крыжа прымалацл, на фнскай ноги адмароз, у партызанах немцы расстрэльвал, потом ваява два случае паранла, тры случае кантузла. I гэта яшчэ не се! 2-ух дзетак по вайну пахава, и нпчымнца пасляваенная была, и дом пярун пал, и карова здыхала, и жонка памерла, и отпрыск апошн пяць гадо псем не пешая. Гора змацнла душу Василя, надзялла яго вялкм багаццем, дабрыней, якая, кольк ни раздавай, не вычэрпваецца, как тот калодзеж, што некал па всю веску. Ад Мульцка идзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ен бачыць, как чакае Анна вестк ад свайго нядалага сына, и ппа ад имя Вцька лист на радые, каб перадал для маке яе любмую песню. I якая паэтычная, узкая и знеслая душа адкрываецца яго, кал ен кажа пра ласкавыя матчыны руки, што пякл самы смачные хлеб, пра родную хату и бярозк пад акном. Мульцк паэт и адноснах да зямл-кармцельк, и да сонца, которое для яго вышэй и магутней нават за господа, таму што бог карае, а Сонца даст жыцце раслнам, и жывелам, и чалавеку. Мульцк не дескатьцца сонцу, эн размаляе з м, как с блзкм. Ен добросердечна ведае, што нарадзся на Зямл, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расцць. Для яго шчасце не сытасц и не бяздзейнасц: Шчасце с чужых рук заседы кслае... Шчасце самом рабць трэба. Мульцк николи не шо насуперак сваим перакананням, пацверджаным жыццем папярэднх пакалення взглядам. I легкая яго на сэрцы нават перад немнучай смерцю. В Мульцку и Ханне васоблена гармония натуральнага жыцця.
Менавта вобразах Василя и Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далкатнасць, чысцня пачуцця чалавека. Старыя с болью думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццевы вопыт, што выстудзяцца х хаты и зарасце сцяжынка да х Вежак, перасохне чысты калодзеж, потому что никто не будзе браць с яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувяз и асрацее зямля продка. И не так адзноцтва мучыць ветхих, как тое, што зямля застанецца адзноце.
 П'еса Вечар прасякнута цеплым гумарам, лрычнасцю. Адухоленыя блзкасцю да прыроды герои А. Дударава васабляюць гармонию спрадвечнага вясковага жыцця с яго высокм патрабаванням и крытэрыям.