Вобраз дзядьки Антося з праизведения дзядзька кухар Якуб колас

Дзядзька Антось - увасабленне слы таленту простых людзей з народа. Вызначальным яго рысам з'яляюцца бязмежная дабрыня, спагадлвасць, шчырасць, ветлвасць, дапытлвасць, лёгкая роня сталенн да жыццёвых прая. Яны раскрываюцца ва чынках, паводзнах героя нават у яго партрэтнай характарыстыцы:  

Ён низок, не надта ёмак,  

Ды карчавты няломак,  

А волас мае цёмна-русы,  

зухаскя яго вусы У меру дог, густаваты,  

Угору чуць канцы падняты;  

А вочы шэры,невялчк,  

Глядзяць прыветна, як сунчк,  

Але раптона адразу Не расчытаеш х выразу:  

То хохот, то хтрасць з х блскае,  

То дабрата, але якая!  

Антось - камункабельны, цканы да сяго чалавек. Варта прыгадаць ягоныя ммалётныя знаёмствы з "вакзальным сторажам" са 100бца або з Грышкам Верасам з Вльн, як, як дзядзька, гатовы дапамагчы незнаёмаму чалавеку бядзе. Асабстае жыццё дзядзьк Антося склалася не вельм отдала: не знайшлося "н док-любк, н дзячыны, каб палучыць дзве палавны, каб разам шчасце здабываць поруч долю падзяляць". Наста, якую шчыра каха, здрадзла яму выйшла замуж за другога. Аднак Антось не замкнуся сабе, не ачарсцве да людзей, не 100 ссохлай галнай на дрэве жыцця. Наадварот, ён, як нхто ншы з героя паэмы, цкавцца жыццём ва сх яго праявах. Больш за тое, ён зрабся найлепшым прыяцелем братавых дзяцей, якя, адчуваючы дзядзькаву дабрыню, шчырасць павагу да х, цягнуцца да яго з усёй сваёй дзцячай непасрэднасцю. Дзядзька Антось для дзяцей - самы галоны дарадца, суддзя настанк, як вучыць х разумець вялкую, таямнчую прыгожую кнгу прыроды. Кал ж Антось часам спрачася з дзецьм, то "як роны з роным трымася". Ды сама Антосева натура чымсьц яшчэ па-дзцячы наная шчырая. Дзядзька Антось ахвярны чалавек, як мее жыць дзеля ншых. Фактычна на ягоных плячах ляжыць уся братава гаспадарка выхаванне дзяцей. Але нават проблску незадаволенасц не выказвае герой твора. Праца для яго - такая ж натуральная з'ява, як штодзённы зыход сонца. Праца кормць Антося дае яму слу натхненне. Таму ён "заложна цярплва зямлю кладва свае слы", таму:  

Што н замыслць, то сё зробць,  

так прыгонць, так аздобць,  

Што для вока нават мла.  

сё выразна гаварыла,  

Што ён не тольк гаспадар,  

Але й прыроджаны штукар,  

Якх на свеце не так многа.  

Антось пастае перад нам як чалавек чулай шырокай душы, як жыве мры згодзе з людзьм прыродай. Кал ён трапляе Вльню, то шумны мтуслвы горад выклкае м пачуццё нейкай варожасц, разгубленасц бездапаможнасц. Яму, як н хвлны жыцц не прасядзе склашы рук, гарадск "вэрхал" здаецца непатрэбным. Яшчэ больш узрастае м гэта пачуццё пасля знаёмства з бессаромным чынонкам зямельным банку. на чынонцкую пагарду да простага чалавека, хай сабе думках, ён адказвае панам сваёй пагардай: "Няхай цябе водзяць сляпога, як водзш ты за нос другога". Горад з яго вузкм крывым вулкам, грукатам, мтуснёй, адсутнасцю прыветлвых твара пагардаю панства да простага чалавека выклка у дзядзьк Антося моцны выбух злосц. Аднак той жа Антось, гледзячы на горад з Замкавай гары, любуецца яго забудовай, але ж найбольш раздоллем далёкх палё, палоскам нвак. гэтым - уся вольналюбвая натура Антося: горад, штучнае тварэнне, бянтэжыць яго, бо абмяжовае "палёт думак". Антось жа прывык да "палё, задумаю спавтых", дзе адчува сябе гаспадаром. нарад ц атрымася б вобраз Антося такм жывым прадзвым, кал б герой бы паказаны няспыннай сялянскай працы. Старонк паэмы, прысвечаныя дзядзьку Антосю, як тыя раздзелы, дзе свет паказваецца ва спрыняцц дзяцей, - адны з самых запамнальных прачулых.