Легенда пра Вялчкаскае возера.

Даным-дано ля дарог (цяпер шаша Лда Навагрудак) стаяла вялкая вёска Вялчка. Людз жыл ёй багата. Тольк на канцы вёск ад дарог жыла бедная дава з маленькм дзяцьм.

Аднойчы вёску прыйшо жабрак, стары свы дзядок. Ён абхадз усе двары, але яму нхто нават скарынк торбу не кну. Зайшо дзед да давы. Ужо вечарэла, дзядок папрасся нанач. Жанчына ласкава запрасла старога сесц отдала павячэраць мску ншчымнай зацрк. На гэтую зацрку яна заварыла апошнюю жменю жытняй мук. Жабрак застася начаваць.

Назатра жанчына стала здзвлася: у хаце каморы было многа хлеба сяго другога. А дзед ёй сказа:

Выйдз, кабета, з хаты з дзяцьм дз не аглядаючыся, хоць што-небудзь пачуеш. Як аглянешся, то на месцы тваёй хаты вырасце груша.

Жанчына так зрабла. Тольк яна адышла за вёску, як пачула ззаду трэск, шум енк людзей. Усё крышылася ламалася. Вёска прапала, а на яе месцы тварылася возера, а замест хаты давы на беразе возера стаяла груша. Жанчына павярнулася, хацела пайсц паглядзець, што здарылася, але ж адразу ператварылася камень.

На друг дзень людз з суседнх вёсак бачыл, як з возера выплывал аконныя рамы, дзверы ншая хатняя дробязь. Людз пачал збваць жэрдк, каб памераць дно, але з вады чалавечы голас сказа:

Не мерай тычыною, бо памераеш галавою.

Усё ж так самыя цканыя зял догую вяроку, прывязал камень апусцл на дно. Дна не дастал, а з вады пачуся зно голас:

Не мерай вярокаю, бо памераеш галокаю.

Адзн чалавек пры гэтым утапся, яго як н шукал, не магл знайсц, хоць возера было невялкае.

Цяпер на беразе Вялчкаскага возера расце старая груша ляжыць вялк камень з адбткам быццам бы жаночае рук.